[UZASADNIENIE]USTAWA FEDERALNA
z dnia ... 2013 roku
o uchyleniu Ustawy Federalnej z dnia 27 września 2008 roku o kosztach rejestracyjnych w CRIiP oraz niektórych innych przepisów.
Art. 1.
Uchyla się Ustawę Federalną z dnia 27 września 2008 roku o kosztach rejestracyjnych w CRIiP (BPSK nr 278).
Art. 2.
1. W Ustawie Federalnej z dnia 26 listopada 2002 roku o działalności kulturalnej i naukowej skreśla się art. 7 ust. 4 i 5.
2. W Dekrecie Królewskim z dnia 8 sierpnia 2004 roku o Centralnym Rejestrze Instytucji i Przedsiębiorstw skreśla się art. 14 ust. 1.
3. W Ustawie Federalnej z dnia 17 lutego 2013 roku o działalności gospodarczej skreśla się art. 17.
Art. 3.
Ustawa wchodzi w życie w dniu następującym po dniu ogłoszenia.
[TEKSTY JEDNOLITE AKTÓW ZMIENIANYCH]UF z dnia 27 września 2008 roku o kosztach rejestracyjnych w CRIiP proponuje się znieść, gdyż Centralny Rejestr Instytucji i Przedsiębiorstw nie posiada narzędzi weryfikujących dokonywanie odpłatności, a sama ustawa nie jest stosowana, co więcej chyba nigdy nie była.
Ustępy czwarty i piąty artykułu siódmego UF o działalności kulturalnej i naukowej nakładają na ministra Rządu Królewskiego właściwego ds. kultury/nauki wydanie rozporządzenia federalnego określającego wymagania wobec kandydatów na dyrektorów odpowiednio federalnych instytucji kulturalnych/naukowych. Rozporządzenie takie nie zostało wydane (a przynajmniej nie znajduje się ono w Bazie Prawnej Sądu Królestwa). W ocenie Rządu Królewskiego wydawanie takiego rozporządzenia nie jest potrzebne, jako iż niniejszy minister indywidualnie ocenia kwalifikacje kandydatów, powołując dyrektora instytucji federalnej.
Skreślenia w DK z dnia 8 sierpnia 2004 roku o Centralnym Rejestrze Instytucji i Przedsiębiorstw oraz UF z dnia 17 lutego 2013 roku o działalności gospodarczej są potrzebne, gdyż odnoszą się do ustawy o działalności gospodarczej uchylonej na podstawie UF z dnia 1 lutego 2011 roku o uchyleniu niektórych ustaw federalnych oraz niektórych dekretów królewskich.
USTAWA FEDERALNA
z dnia 26 listopada 2002 roku
[tekst jednolity]
o działalności kulturalnej i naukowej.
Art. 1.
1. Ustawa niniejsza reguluje sprawy związane z działalnością kulturalną i naukową na szczeblu federalnym.
2. Użyte w niniejszej ustawie określenia oznaczają:
(1) działalność kulturalna – działalność mająca na celu upowszechnianie i ochronę kultury;
(2) działalność naukowa – działalność mająca na celu upowszechnianie i ochronę nauki;
(3) instytucja kultury – instytucja prowadząca działalność kulturalną;
(4) instytucja naukowa – instytucja prowadząca działalność naukową;
(5) federalna instytucja kultury – instytucja kultury utrzymywana przez Królestwo lub korzystająca z jego pomocy w zakresie równym co najmniej połowie jej rocznego budżetu;
(6) federalna instytucja naukowa – instytucja naukowa utrzymywana przez Królestwo lub korzystająca z jego pomocy w zakresie równym co najmniej połowie jej rocznego budżetu;
(7) dyrektor – przewodniczący organu zarządzającego lub jednoosobowy organ zarządzający, niezależnie od nazwy określonej właściwym statutem.
3. Ilekroć w niniejszej ustawie jest mowa o ministrze, rozumie się przez to ministra federalnego.
Art. 2.
W zakresie określonym niniejszą ustawą organy federalne współpracują z właściwymi organami Prowincji, w szczególności poprzez konsultowanie z nimi działań względem instytucji kultury i instytucji naukowych, mających siedzibę na obszarze danej Prowincji.
Art. 3.
1. Minister właściwy do spraw kultury może udzielać wsparcia, w ramach mecenatu Królestwa, instytucjom kultury działającym na terytorium Królestwa.
2. Ustęp poprzedzający stosuje się odpowiednio do instytucji naukowych, przy czym organem właściwym jest minister właściwy do spraw nauki.
3. Rozporządzenia federalne wydane przez właściwych ministrów, określonych w dwóch ustępach poprzedzających, określają zasady udzielania wsparcia ze Skarbu Królestwa.
Art. 4.
1. Formami organizacyjnymi działalności kulturalnej są w szczególności teatry, opery, operetki, filharmonie, orkiestry, kina, biblioteki i galerie sztuki.
2. Formami organizacyjnymi działalności naukowej są w szczególności uniwersytety i instytuty badawczo-naukowe.
Art. 5.
1. Instytucje kultury podlegają rejestracji.
2. Instytucje kultury działają na podstawie statutu.
3. Statut instytucji kultury zawiera:
(1) nazwę, teren działania i siedzibę federalnej instytucji kultury;
(2) zakres działalności instytucji;
(3) organy zarządzające i doradcze oraz sposób ich powoływania;
(4) sposób uzyskiwania środków finansowych;
(5) postanowienia dotyczące prowadzenia działalności innej niż kulturalna, jeżeli instytucja zamierza działalność taką prowadzić.
4. Statut federalnej instytucji kultury jest nadawany przez ministra właściwego do spraw kultury.
5. Rejestrację instytucji kultury przeprowadza minister właściwy do spraw kultury; rejestracja podlega urzędowemu ogłoszeniu.
6. Instytucja kultury z chwilą ogłoszenia rejestracji nabywa osobowość prawną.
Art. 6.
Artykuł poprzedzający stosuje się odpowiednio do instytucji naukowych i federalnych instytucji naukowych, przy czym organem właściwym jest minister właściwy do spraw nauki, a w przypadku wyższych federalnych uczelni wojskowych organem właściwym jest Marszałek Armii Królewskiej.
Art. 7.
1. Jeżeli właściwy statut nie stanowi inaczej, dyrektor federalnej instytucji kultury jest powoływany i odwoływany przez ministra właściwego do spraw kultury.
2. Ustęp poprzedzający stosuje się odpowiednio do dyrektora federalnej instytucji naukowej, przy czym organem właściwym jest minister właściwy do spraw nauki, a w przypadku wyższych federalnych uczelni wojskowych organem właściwym jest Marszałek Armii Królewskiej z uwzględnieniem przepisu art. 16 ust. 4 ustawy federalnej z dnia 14 lutego 2013 roku o obronie Królestwa.
3. Dyrektor federalnej instytucji kultury lub federalnej instytucji naukowej może być odwołany:
(1) na własną prośbę;
(2) z powodu choroby trwale uniemożliwiającej wykonywanie obowiązków;
(3) z powodu naruszenia przepisów prawa w związku z zajmowanym stanowiskiem;
(4) w razie odstąpienia od realizacji programu działania uzgodnionego z właściwym ministrem;
(5) w przypadku naruszenia dyscypliny budżetowej w kierowanej instytucji;
(6) w innych przypadkach określonych statutem instytucji.
4. (Skreślony)
5. (Skreślony)
Art. 8.
Dyrektor zarządza właściwą instytucją, reprezentuje ją na zewnątrz oraz jest odpowiedzialny za jej działalność.
Art. 9.
1. W uzasadnionych przypadkach minister właściwy do spraw kultury może w drodze decyzji zlikwidować federalną instytucję kultury.
2. Ustęp poprzedzający stosuje się odpowiednio do federalnej instytucji naukowej, przy czym organem właściwym jest minister właściwy do spraw nauki.
3. Właściwy minister jest obowiązany, przed wydaniem decyzji o likwidacji instytucji, urzędowo ogłosić informację o zamiarze i przyczynach likwidacji.
4. Likwidację wyższych uczelni wojskowych przeprowadza się zgodnie z art. 16 ust. 5 ustawy federalnej z dnia 14 lutego 2013 o obronie Królestwa.
Art. 10.
1. Likwidacja instytucji kultury lub instytucji naukowej nie będącej instytucją federalną jest możliwa jedynie w przypadku naruszenia przez nią lub przez jej funkcjonariuszy obowiązującego prawa.
2. Likwidacja, o której mowa w ustępie poprzedzającym, następuje w drodze prawomocnego orzeczenia sądu.
3. Sądem właściwym w I instancji jest sąd właściwy ze względu na siedzibę instytucji.
Art. 11.
(Skreślony)
Art. 12.
(Skreślony)
Art. 13.
1. Rozporządzenie federalne wydane przez ministra właściwego do spraw kultury określi listę federalnych instytucji kultury, o których mowa w art. 1 ust. 2 (5).
2. Rozporządzenie federalne wydane przez ministra właściwego do spraw nauki określi listę federalnych instytucji naukowych, o których mowa w art. 1 ust. 2 (6).
3. W razie wątpliwości co do federalnego charakteru instytucji właściwy minister obowiązany jest przeprowadzić konsultacje z Namiestnikiem Koronnym właściwym ze względu na siedzibę instytucji, której wątpliwość dotyczy.
Art. 14.
1. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
2. Do czasu wydania rozporządzeń, o których mowa w art. 3 ust. 3 oraz w art. 7 ust. 4 i 5, obowiązują zasady dotychczasowe, o ile nie są sprzeczne z niniejszą ustawą.
3. Instytucje kultury i instytucje naukowe, funkcjonujące w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy, mają osobowość prawną od chwili jej wejścia w życie, przy czym pozostają podmiotami praw i obowiązków nabytych zgodnie z dotychczasowymi zasadami; instytucje te podlegają rejestracji.
DEKRET KRÓLEWSKI
z dnia 8 sierpnia 2004 roku
[tekst jednolity]
o Centralnym Rejestrze Instytucji i Przedsiębiorstw
Art. 1.
1. Dekret niniejszy określa zasady prowadzenia Centralnego Rejestru Instytucji i Przedsiębiorstw, zwanego dalej „Rejestrem”.
2. Dekret niniejszy określa również zasady rejestracji prowadzenia działalności gospodarczej w Królestwie.
3. Ilekroć w niniejszym dekrecie jest mowa o instytucji, rozumie się przez to wyodrębniony organizacyjnie zespół osób i środków, wykonujący określone zadania władzy publicznej, nieprowadzący działalności gospodarczej, w tym instytucje kultury i nauki.
Art. 2.
1. Podmioty niebędące osobami fizycznymi, prowadzące działalność na terenie Królestwa, podlegają obowiązkowi wpisu do Rejestru.
2. Obowiązek określony w ustępie poprzedzającym obejmuje również przedsiębiorstwa jednoosobowe.
3. Przedsiębiorstwa wpisane do Rejestru posiadają osobowość prawną.
4. Osobowość prawną instytucji określają odrębne przepisy, przy czym wpisane do Rejestru instytucje nieposiadające odrębnej osobowości prawnej są uprawnione do uczestniczenia w obrocie na rachunek właściwych osób prawnych, w ramach wyodrębnionych i przyznanych środków.
5. Za czynności prawne instytucji nieposiadającej odrębnej odpowiedzialności prawnej, w zakresie przekraczającym wyodrębnione i przekazane jej środki, odpowiada właściwa osoba prawna; nie wyklucza to odpowiedzialności za przekroczenie uprawnień.
Art. 3.
1. Rejestr prowadzi się w systemie informatycznym.
2. W ramach Rejestru prowadzi się odrębne działy instytucji, przedsiębiorstw i partii politycznych.
3. Obsługę techniczną Rejestru zapewniają Królewskie Służby Informatyczne.
4. Królewskie Służby Informatyczne, w ramach swojej właściwości, uprawnione są do podejmowania wszelkich działań koniecznych dla prawidłowego funkcjonowania Rejestru oraz jego należytej modernizacji.
5. Królewskie Służby Informatyczne obowiązane są udzielać wszelkiej pomocy zainteresowanym podmiotom w zakresie obsługi Rejestru.
Art. 4.
1. Korzystanie z Rejestru wymaga identyfikacji na podstawie NIM i hasła.
2. Osoby nieposiadające NIM mają dostęp do uproszczonego spisu instytucji i przedsiębiorstw wpisanych do Rejestru.
Art. 5.
1. Wpisu do Rejestru dokonuje się na wniosek.
2. Wniosek o rejestrację instytucji zawiera:
(1) wskazanie Prowincji, w której będzie zlokalizowana siedziba instytucji, w tym Domeny Królewskiej;
(2) nazwę instytucji;
(3) propozycję określenia kategorii w jakiej mieści się działalność instytucji;
(4) adres instytucji;
(5) adres serwisu internetowego instytucji;
(6) adres poczty elektronicznej;
(7) krótki opis przedmiotu działalności instytucji.
3. Wniosek o rejestrację przedsiębiorstwa zawiera dane określone w ustępie poprzedzającym, z następującymi modyfikacjami:
(1) siedziba przedsiębiorstwa nie może znajdować się na terenie Domeny Królewskiej;
(2) składający wniosek zamiast propozycji określenia kategorii wskazuje propozycję określenia branży w której działalność gospodarcza będzie prowadzona.
3a. Wniosek o rejestrację partii politycznej zawiera:
(1) wskazanie Prowincji, w której będzie zlokalizowana siedziba partii politycznej;
(2) nazwę partii politycznej;
(3) adres siedziby partii politycznej;
(4) adres serwisu internetowego partii politycznej;
(5) adres poczty elektronicznej;
(6) nazwiska oraz numery NIM przynajmniej trzech członków partii politycznej.
4. Wniosek składa się za pośrednictwem elektronicznego formularza. Wszystkie pola formularza są obowiązkowe.
Art. 6.
1. Adres poczty elektronicznej podany we wniosku uznawany jest za adres oficjalny.
2. Wszelkie wiadomości przesłane na adres oficjalny, w tym akty urzędowe lub inne dokumenty i oświadczenia związane z aktywnością w Królestwie, uznaje się za prawidłowo doręczone z dniem przesłania.
3. Ustępu poprzedzającego nie stosuje się, jeżeli z wiadomości przesłanej przez serwer pocztowy wynika, że wiadomość przesłana na adres oficjalny nie została doręczona, chyba że niedoręczenie nastąpiło z przyczyn leżących po stronie adresata.
Art. 7.
1. Wniosek o wpisanie instytucji do Rejestru rozpoznaje federalny minister do spraw sprawiedliwości.
2. Wniosek o wpisanie przedsiębiorstwa do Rejestru rozpoznaje Namiestnik Koronny właściwy ze względu na wskazaną we wniosku siedzibę przedsiębiorstwa; prawo krajowe może wskazać inny organ właściwy.
3. Rejestracji dokonuje właściwy organ po rozpatrzeniu wniosku, w terminie nie dłuższym aniżeli 7 dni.
4. W razie uzasadnionych wątpliwości, organ właściwy uprawniony jest do przeprowadzenia stosownego postępowania wyjaśniającego; w takim wypadku termin do wydania decyzji w przedmiocie rejestracji wydłuża się do 14 dni, przy czym do terminu nie wlicza się okresu oczekiwania na odpowiedzi wnioskodawcy na pytania zadawane mu w ramach tego postępowania.
5. W ramach postępowania wyjaśniającego właściwy organ uprawniony jest do zmiany zaproponowanej przez wnioskodawcę kategorii lub branży, w szczególności na już uwzględnioną w Rejestrze, jeżeli przyczyni się do bardziej prawidłowej systematyzacji działalności i przejrzystości Rejestru.
6. Odwołania od decyzji Namiestnika Koronnego rozpoznaje federalny minister właściwy do spraw gospodarki.
7. Odwołania od decyzji ministrów federalnych rozpoznaje Król.
Art. 7a.
1. Król lub wyznaczony przez Niego urzędnik niezwłocznie rozpoznaje zgodny z prawem wniosek o wpisanie partii politycznej do Rejestru.
2. W razie uzasadnionych wątpliwości co do wniosku, postępowanie wyjaśniające przeprowadza w imieniu Króla minister właściwy do spraw sprawiedliwości.
Art. 8.
1. Każdy zarejestrowany w Rejestrze posiada unikalny numer identyfikacyjny, tożsamy w ramach wszelkich urzędowych rejestrów i systemów prowadzonych przez Królestwo.
2. Ilekroć odrębne przepisy odwołują się do „NIFI” lub „numeru NIFI”, rozumie się przez to numer określony w ustępie poprzedzającym.
Art. 9.
1. Jedna pozycja w Rejestrze obejmuje dane związane z jednym podmiotem.
2. W ramach Rejestru dla jednej pozycji ujawnia się następujące dane:
(1) NIFI;
(2) nazwę instytucji;
(3) datę wpisania do Rejestru;
(4) kategorię albo branżę prowadzonej działalności;
(5) NIM i określenie osoby wnioskodawcy;
(6) Prowincję siedziby;
(7) adres siedziby;
(8) adres poczty elektronicznej;
(9) adres serwisu internetowego;
(10) krótki opis.
3. W przypadku partii politycznych dodatkowo ujawnia się także aktualną listę nazwisk i numerów NIM członków partii.
Art. 10.
W ramach Rejestru zapisuje się inne dane niezbędne dla potrzeb administracyjnych; dane te udostępniane są jedynie administratorom Rejestru oraz innym osobom uprawnionym według przepisów odrębnych.
Art. 11.
1. Wykreślenie z Rejestru następuje na skutek likwidacji podmiotu.
2. Likwidację regulują zasady odrębne.
Art. 12.
1. W ramach Rejestru działa Centralna Informacja Rejestru.
2. Korzystanie z Centralnej Informacji Rejestru odbywa się za pośrednictwem formularza elektronicznego, za pomocą którego możliwe jest wyszukiwanie wpisów według następujących danych:
(1) NIFI;
(2) nazwy;
(3) Prowincji, w tym także Domeny Królewskiej;
(4) kategorii albo branży;
(5) NIM rejestrującego albo właściciela;
(6) oznaczenia rejestrującego albo właściciela;
(7) daty wpisania do Rejestru.
3. Korzystanie z Centralnej Informacji Rejestru jest bezpłatne.
Art. 13.
1. Dekret niniejszy nie wyklucza funkcjonowania własnych rejestrów Prowincji.
2. W razie wątpliwości rozstrzygający jest wpis w Rejestrze.
Art. 14.
1. (Skreślony)
2. Przedsiębiorstwo wpisane do Rejestru ponosi solidarnie z przedsiębiorcą odpowiedzialność wobec konsumenta.
Art. 15.
1. Dekret niniejszy wchodzi w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia.
2. Wpisy do Rejestru dokonane od dnia 7 sierpnia 2004 roku uznaje się za prawidłowe.
(-) Siergiusz baron AsketilUSTAWA FEDERALNA
z dnia 17 lutego 2013 roku
[tekst jednolity]
o działalności gospodarczej.
Rozdział I
Przepisy ogólne
Art. 1.
1. Ustawa określa zasady prowadzenia działalności gospodarczej na obszarze Królestwa.
2. Ustawa ma zastosowanie do:
(1) przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą na obszarze więcej niż jednej prowincji,
(2) przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą na obszarze wyłącznie jednej prowincji, jeżeli właściwe prawo krajowe nie zawiera stosownych unormowań.
3. Ilekroć w niniejszej ustawie jest mowa o:
(1) działalności gospodarczej, rozumie się przez nią działalność prowadzoną przez przedsiębiorcę w sposób ciągły i w celach zarobkowych w zakresie objętym Klasyfikacją Gospodarki Królewskiej,
(2) przedsiębiorcy, rozumie się przez niego mieszkańca Królestwa lub osobę prawną zarejestrowaną w CRIP, prowadzącą działalność gospodarczą,
(3) przedsiębiorstwie, rozumie się przez nie podmiot zarejestrowany w CRIP i prowadzący działalność gospodarczą bez względu na swoją formę prawną,
(4) konsumencie, rozumie się przez niego osobę fizyczną i instytucję nabywającą od przedsiębiorstwa produkt lub usługę; konsumentem jest także inne przedsiębiorstwo nabywające produkt lub usługę, jeżeli nie są one wykorzystane przez nabywcę w toku jego podstawowej działalności gospodarczej,
(5) potencjalnego konsumenta, rozumie się każdy podmiot, który może wystąpić w roli konsumenta,
(6) koncesji, rozumie się przez nią federalnie przyznane prawo do prowadzenia takiego rodzaju działalności gospodarczej, którego swoboda prowadzenia jest ograniczona,
(7) organie koncesyjnym, rozumie się przez niego organ uprawniony do wydawania koncesji,
(8) koncesjonariuszu, rozumie się przez niego przedsiębiorstwo, które otrzymało koncesję na prowadzenie określonej we wniosku o nadanie koncesji działalności gospodarczej,
(9) zezwoleniu, rozumie się przez nie prawo do prowadzenia działalności gospodarczej na określonym obszarze, na którym swoboda prowadzenia działalności gospodarczej jest ograniczona przez prawo krajowe i które jest przyznane przez władze krajowe prowincji,
(10) ministrze, rozumie się przez niego federalnego ministra właściwego do spraw gospodarki,
(11) rejestrze, rozumie się przez niego Centralny Rejestr Instytucji i Przedsiębiorstw.
Rozdział II
Zezwolenia i koncesje
Art. 2.
Rejestrację przedsiębiorstwa regulują przepisy odrębne z uwzględnieniem postanowień niniejszej ustawy.
Art. 3.
1. Uzyskania zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na danym obszarze i danego rodzaju może wymagać właściwe dla przedsiębiorstwa prawo krajowe.
2. Uzyskania koncesji wymaga wyłącznie podjęcie działalności gospodarczej w zakresie:
(1) poszukiwania lub rozpoznawania złóż kopalin,
(2) wydobywania kopalin ze złóż,
(3) wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią i amunicją oraz wyrobami bądź technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym,
(4) prowadzenia działalności bankowej i ubezpieczeniowej,
(5) budowy dróg i linii kolejowych.
Art. 4.
1. Koncesja jest wydawana podczas rejestracji podmiotu w rejestrze.
2. Występować o wydanie koncesji mogą wszystkie podmioty na jednakowych zasadach.
3. Podmioty prowadzące działalność gospodarczą objętą koncesjonowaniem w chwili wejścia w życie niniejszej otrzymują koncesję za złożonym potwierdzeniem w rejestrze, na co mają 30 dni. W przypadku braku potwierdzenia koncesję wycofuje się.
4. Uzyskanie koncesji podlega opłacie, którą wnosi się na rzecz Skarbu Królestwa.
5. Podczas rejestracji przedsiębiorstwa, które prowadzić będzie koncesjonowaną działalność gospodarczą wnioskodawca obowiązany jest przedłożyć dowód opłaty za uzyskanie koncesji.
6. Opłata za uzyskanie koncesji:
(1) dla działalności określonej w art. 3 ust. 2 (1) wynosi 10.000 D,
(2) dla działalności określonej w art. 3 ust. 2 (2-5) wynosi 50.000 D.
7. Z opłaty za uzyskanie koncesji zwolnione są podmioty wymienione w ust. 3 tego artykułu.
Art. 5.
1. Organem koncesyjnym jest właściwy organ uprawniony do wpisania przedsiębiorstwa do Rejestru.
2. Jeżeli przepisy odrębne tak stanowią, organ koncesyjny jest obowiązany skonsultować się z określonym przepisami organem uprawnionym do wyrażenia zgody na wydanie koncesji, przed dokonaniem wpisu przedsiębiorstwa do rejestru.
3. Organ, o którym mowa w ust. poprzednim może odmówić zgody na wydanie koncesji, jeżeli:
(1) wnioskodawca nie spełnia warunków wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesjonowaniem,
(2) istnieje zagrożenie obronności lub bezpieczeństwa Królestwa,
(3) istnieje zagrożenie interesu publicznego.
4. Przepisy odrębne ustanawiające organ właściwy do wyrażenia zgody na wydanie koncesji mogą stanowić dodatkowe warunki, których spełnienie będzie konieczne do jej uzyskania.
5. Postępowanie w sprawie uzyskania koncesji nie może być dłuższe od określonego odrębnymi przepisami postępowania o dokonanie wpisu przedsiębiorstwa do rejestru.
Rozdział III
Obowiązki przedsiębiorcy i ochrona praw konsumentów
Art. 6.
1. Przedsiębiorca obowiązany jest do zachowania szczególnej staranności w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa.
2. Przedsiębiorca obowiązany jest utrzymywać witrynę internetową swojego przedsiębiorstwa, obejmującą co najmniej następujące dane:
(1) nazwę przedsiębiorstwa;
(2) numer NIFI przedsiębiorstwa;
(3) oznaczenie przedsiębiorcy lub przedsiębiorców;
(4) adres siedziby przedsiębiorstwa;
(5) oficjalny adres poczty elektronicznej przedsiębiorstwa.
Art. 7.
1. Przedsiębiorca obowiązany jest przestrzegać słusznych interesów konsumentów.
2. Za praktyki naruszające słuszny interes konsumentów przez przedsiębiorcę uznaje się:
(1) stosowanie postanowień wzorców umów sprzecznych z obowiązującym prawem lub rażąco naruszających interesy konsumenta;
(2) naruszanie obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji;
(3) prowadzenie nieuczciwej lub wprowadzającej w błąd reklamy.
3. Przedsiębiorca odpowiada za szkodę wyrządzoną przez zawarcie umowy zawierającej postanowienia, o których mowa w ust. poprzednim pkt. 1.
4. Każdy konsument i potencjalny konsument, który podejrzewa stosowanie przez przedsiębiorcę praktyk, o których mowa w ust. 2 tego artykułu może ten fakt zgłosić do właściwego ze względu na siedzibę przedsiębiorstwa Namiestnika Koronnego lub upoważnionego przez niego organu do spraw ochrony praw konsumentów.
5. Organ, o którym mowa w ust. poprzednim występuje do przedsiębiorców w obronie konsumentów, wnosi o wyjaśnienia i wytacza powództwa przeciw przedsiębiorcom, działając w charakterze oskarżyciela publicznego.
6. Konsument ma prawo do zwrotu produktu lub usługi za zwrotem uiszczonej ceny, jeżeli nie posiada on cech o jakich istnieniu zapewnił przedsiębiorca, przy czym wykluczone jest stosowanie jakichkolwiek potrąceń; roszczenie konsumenta wygasa z upływem 3 miesięcy, chyba że strony ustaliły dłuższy termin, jednak nie więcej jak 6 miesięcy.
Rozdział IV
Postępowanie upadłościowe
Art. 8.
Przedsiębiorstwo jest niewypłacalne, jeżeli:
1. Nie wykonuje wymagalnych zobowiązań lub
2. Łączna wartość zobowiązań przedsiębiorstwa przekracza wartość jego majątku.
Art. 9.
1. O niewypłacalności przedsiębiorstwa orzeka sąd ogłaszając jego upadłość.
2. Sądem właściwym jest sąd krajowy lub Sąd Prowincji, w razie braku właściwego sądu krajowego.
Art. 10.
1. Wniosek do sądu o ogłoszenie upadłości przedsiębiorstwa może złożyć dłużnik lub każdy z jego wierzycieli.
2. Wniosek o ogłoszenie upadłości przedsiębiorstwa powinien zawierać:
(1) nazwę dłużnika, jego numer NIFI i adres siedziby,
(2) osoby reprezentujące dłużnika,
(3) wskazanie okoliczności, które uzasadniają wniosek i ich uprawdopodobnienie,
(4) informację, czy dłużnik jest przedsiębiorstwem publicznym.
3. Do wniosku składanego przez dłużnika powinien on załączyć:
(1) aktualny wykaz majątku z szacunkową wyceną, a w przypadku środków pieniężnych – wartość odpowiadającą saldu konta bankowego dłużnika,
(2) spis wierzycieli z podaniem ich adresów i wysokości wierzytelności każdego z nich oraz terminów zapłaty, a także listę zabezpieczeń dokonanych przez wierzycieli na jego majątku wraz z datami ich ustanowienia,
(3) oświadczenie o spłatach wierzytelności dokonanych w terminie 2 miesięcy przed złożeniem wniosku,
(4) informację o postępowaniach dotyczących ustanowienia na majątku dłużnika hipotek, zastawów oraz innych obciążeń podlegających wpisowi w księdze wieczystej, jak również o prowadzonych innych postępowaniach sądowych i administracyjnych dotyczących majątku dłużnika.
Art. 11.
1. Sąd oddala wniosek o ogłoszenie upadłości, jeżeli opóźnienie w spłacie zobowiązań nie przekracza 3 miesięcy, a suma niespłaconych zobowiązań jest nie większa niż 25% wartości przedsiębiorstwa i pod warunkiem, że nie będzie to powodować pokrzywdzenia wierzycieli i jeśli niespłacanie zobowiązań nie ma charakteru trwałego.
2. W celu zabezpieczenia majątku dłużnika sąd wyznacza zarządcę.
3. Zadaniem zarządcy jest niedopuszczenie do działania na szkodę wierzycieli i ukrywania majątku, w szczególności środków pieniężnych na rachunku bankowym dłużnika; w tym celu zarządca ma prawo domagać się od organu Centralnego Banku Dreamlandu upoważnienia do rachunku bankowego dłużnika.
Art. 12.
1. Uwzględniając wniosek o ogłoszenie upadłości, sąd wydaje w ciągu 14 dni od daty złożenia wniosku postanowienie, w którym:
(1) wymienia nazwę, numer NIFI i adres siedziby upadłego dłużnika, zwanego dalej „upadłym”,
(2) określa sposób prowadzenia postępowania,
(3) wzywa wierzycieli upadłego do zgłoszenia wierzytelności w wyznaczonym terminie nie krótszym niż 14 dni i nie dłuższym niż miesiąc,
(4) wzywa osoby, którym przysługują prawa oraz prawa i roszczenia osobiste ciążące na nieruchomości należącej do upadłego, jeżeli nie zostały ujawnione przez wpis w księdze wieczystej, do ich zgłoszenia w wyznaczonym terminie nie krótszym niż 14 dni i nie dłuższym niż miesiąc, pod rygorem utraty prawa powoływania się na nie w postępowaniu upadłościowym,
(5) wyznacza syndyka, który otrzymuje uprawnienia do rachunku bankowego upadłego.
2. Syndyk jest obowiązany zbyć majątek upadłego i zaspokoić wierzycieli, z uwzględnieniem trzech kategorii wierzytelności:
(1) koszty postępowania upadłościowego, należności powstałe wskutek czynności syndyka albo zarządcy, należności ze stosunku pracy,
(2) pozostałe wierzytelności główne,
(3) odsetki od wierzytelności głównych, odszkodowania umowne, koszty procesu i egzekucji, sądowe i administracyjne kary grzywny.
3. Jeżeli suma przeznaczona do podziału nie wystarcza na zaspokojenie w całości wszystkich należności, należności dalszej kategorii zaspokaja się dopiero po zaspokojeniu w całości należności poprzedzającej kategorii, a gdy majątek nie wystarcza na zaspokojenie w całości wszystkich należności tej samej kategorii, należności te zaspokaja się proporcjonalnie do wysokości każdej z nich.
4. Syndyk powinien zakończyć postępowanie w ciągu 2 miesięcy od ogłoszenia upadłości, po czym wnosi do sądu o orzeczenie o ukończeniu postępowania upadłościowego.
5. Sąd wydaje orzeczenie, o którym mowa w ust. poprzednim, w ciągu 7 dni. Stanowi ono podstawę wykreślenia przedsiębiorstwa z rejestru.
Rozdział V
Likwidacja przedsiębiorstwa
Art. 13.
1. Przedsiębiorca może rozwiązać przedsiębiorstwo w każdym czasie na zasadach określonych wewnętrznymi przepisami przedsiębiorstwa.
2. Likwidację przedsiębiorstwa przeprowadza się na podstawie:
(1) decyzji o rozwiązaniu przedsiębiorstwa podjętej zgodnie z ust. poprzedzającym;
(2) orzeczenia wydanego przez sąd; art. 9 ust. 2 stosuje się odpowiednio.
3. Wniosek o orzeczenie likwidacji przedsiębiorstwa może złożyć do sądu:
(1) konsument, kontrahent lub pracownik przedsiębiorstwa, który poniósł szkodę w wyniku działalności przedsiębiorstwa i nie została ona naprawiona oraz nie istnieją przesłanki, by została ona naprawiona,
(2) każdy obywatel, który podejrzewa przedsiębiorcę o złamanie obowiązującego prawa;
(3) Namiestnik Koronny jeżeli przedsiębiorca będący osobą prawną został wykreślony z Rejestru.
4. Sąd przyjmując wniosek ustanawia likwidatora. Przepis art. 12. ust. 2-3 stosuje się odpowiednio.
5. Likwidator powinien zakończyć likwidację w ciągu miesiąca, po czym wnosi do sądu o orzeczenie zakończenia likwidacji przedsiębiorstwa. Przepis art. 12 ust. 5 stosuje się odpowiednio.
Art. 14.
Wykreślanie przedsiębiorstw z rejestru regulują odrębne przepisy.
Rozdział VI
Pomoc publiczna dla przedsiębiorstw
Art. 15.
1. Minister oraz właściwe prawo krajowe może powoływać podmioty oraz stanowić zasady ich funkcjonowania i udzielania pomocy publicznej dla przedsiębiorstw.
2. Na szczeblu federalnym pomoc publiczna na rzecz przedsiębiorstw może być udzielana z:
(1) fundacji,
(2) funduszy celowych,
(3) funduszy wysokiego ryzyka.
3. Podmiotom, o których mowa w ust. poprzedzającym statut nadaje minister; statut podlega ogłoszeniu.
Rozdział VII
Przepisy końcowe
Art. 16.
1. Minister w terminie 21 dni od wejścia w życie niniejszej ustawy ogłosi wykaz podmiotów publicznych, o których mowa w art. 15 ust. 2.
2. Podmioty publiczne, o których mowa w ust. poprzedzającym, działające w momencie wejścia w życie niniejszej ustawy mają 30 dni na uzyskanie statutu, gdyby go nie posiadały, lub zmianę statutu zgodnie z postanowieniami niniejszej ustawy.
Art. 17.
(Skreślony)
Art. 18.
Ustawa wchodzi w życie w 7 dniu od ogłoszenia.
Premier Rządu Królewskiego
