Rozpoczynam debatę nad rządowym projektem - UF o działalności gospodarczej.
Debata potrwa do 1 lutego 2012 roku.
Przedstawiam projekt i uzasadnienie:
Gorąco zachęcam do debaty,Projekt
USTAWA FEDERALNA
z dnia ... 2013 roku
o działalności gospodarczej.
Rozdział I
Przepisy ogólne
Art. 1.
1. Ustawa określa zasady prowadzenia działalności gospodarczej na obszarze Królestwa.
2. Ustawa ma zastosowanie do:
(1) przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą na obszarze więcej niż jednej prowincji,
(2) przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą na obszarze wyłącznie jednej prowincji, jeżeli właściwe prawo krajowe nie zawiera stosownych unormowań.
3. Ilekroć w niniejszej ustawie jest mowa o:
(1) działalności gospodarczej, rozumie się przez nią działalność prowadzoną przez przedsiębiorcę w sposób ciągły i w celach zarobkowych w zakresie objętym Klasyfikacją Gospodarki Królewskiej,
(2) przedsiębiorcy, rozumie się przez niego mieszkańca Królestwa lub osobę prawną zarejestrowaną w CRIP, prowadzącą działalność gospodarczą,
(3) przedsiębiorstwie, rozumie się przez nie podmiot zarejestrowany w CRIP i prowadzący działalność gospodarczą bez względu na swoją formę prawną,
(4) konsumencie, rozumie się przez niego osobę fizyczną i instytucję nabywającą od przedsiębiorstwa produkt lub usługę; konsumentem jest także inne przedsiębiorstwo nabywające produkt lub usługę, jeżeli nie są one wykorzystane przez nabywcę w toku jego podstawowej działalności gospodarczej,
(5) potencjalnego konsumenta, rozumie się każdy podmiot, który może wystąpić w roli konsumenta,
(6) koncesji, rozumie się przez nią federalnie przyznane prawo do prowadzenia takiego rodzaju działalności gospodarczej, którego swoboda prowadzenia jest ograniczona,
(7) organie koncesyjnym, rozumie się przez niego organ uprawniony do wydawania koncesji,
(8) koncesjonariuszu, rozumie się przez niego przedsiębiorstwo, które otrzymało koncesję na prowadzenie określonej we wniosku o nadanie koncesji działalności gospodarczej,
(9) zezwoleniu, rozumie się przez nie prawo do prowadzenia działalności gospodarczej na określonym obszarze, na którym swoboda prowadzenia działalności gospodarczej jest ograniczona przez prawo krajowe i które jest przyznane przez władze krajowe prowincji,
(10) ministrze, rozumie się przez niego federalnego ministra właściwego do spraw gospodarki,
(11) rejestrze, rozumie się przez niego Centralny Rejestr Instytucji i Przedsiębiorstw.
Rozdział II
Zezwolenia i koncesje
Art. 2.
Rejestrację przedsiębiorstwa regulują przepisy odrębne z uwzględnieniem postanowień niniejszej ustawy.
Art. 3.
1. Uzyskania zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na danym obszarze i danego rodzaju może wymagać właściwe dla przedsiębiorstwa prawo krajowe.
2. Uzyskania koncesji wymaga wyłącznie podjęcie działalności gospodarczej w zakresie:
(1) poszukiwania lub rozpoznawania złóż kopalin,
(2) wydobywania kopalin ze złóż,
(3) wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią i amunicją oraz wyrobami bądź technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym,
(4) prowadzenia działalności bankowej i ubezpieczeniowej,
(5) budowy dróg i linii kolejowych.
Art. 4.
1. Koncesja jest wydawana podczas rejestracji podmiotu w rejestrze.
2. Występować o wydanie koncesji mogą wszystkie podmioty na jednakowych zasadach.
3. Podmioty prowadzące działalność gospodarczą objętą koncesjonowaniem w chwili wejścia w życie niniejszej otrzymują koncesję za złożonym potwierdzeniem w rejestrze, na co mają 30 dni. W przypadku braku potwierdzenia koncesję wycofuje się.
4. Uzyskanie koncesji podlega opłacie, którą wnosi się na rzecz Skarbu Królestwa.
5. Podczas rejestracji przedsiębiorstwa, które prowadzić będzie koncesjonowaną działalność gospodarczą wnioskodawca obowiązany jest przedłożyć dowód opłaty za uzyskanie koncesji.
6. Opłata za uzyskanie koncesji:
(1) dla działalności określonej w art. 3 ust. 2 (1) wynosi 10.000 D,
(2) dla działalności określonej w art. 3 ust. 2 (2-5) wynosi 50.000 D.
7. Z opłaty za uzyskanie koncesji zwolnione są podmioty wymienione w ust. 3 tego artykułu.
Art. 5.
1. Organem koncesyjnym jest właściwy organ uprawniony do wpisania przedsiębiorstwa do Rejestru.
2. Jeżeli przepisy odrębne tak stanowią, organ koncesyjny jest obowiązany skonsultować się z określonym przepisami organem uprawnionym do wyrażenia zgody na wydanie koncesji, przed dokonaniem wpisu przedsiębiorstwa do rejestru.
3. Organ, o którym mowa w ust. poprzednim może odmówić zgody na wydanie koncesji, jeżeli:
(1) wnioskodawca nie spełnia warunków wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesjonowaniem,
(2) istnieje zagrożenie obronności lub bezpieczeństwa Królestwa,
(3) istnieje zagrożenie interesu publicznego.
4. Przepisy odrębne ustanawiające organ właściwy do wyrażenia zgody na wydanie koncesji mogą stanowić dodatkowe warunki, których spełnienie będzie konieczne do jej uzyskania.
5. Postępowanie w sprawie uzyskania koncesji nie może być dłuższe od określonego odrębnymi przepisami postępowania o dokonanie wpisu przedsiębiorstwa do rejestru.
Rozdział III
Obowiązki przedsiębiorcy i ochrona praw konsumentów
Art. 6.
1. Przedsiębiorca obowiązany jest do zachowania szczególnej staranności w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa.
2. Przedsiębiorca obowiązany jest utrzymywać witrynę internetową swojego przedsiębiorstwa, obejmującą co najmniej następujące dane:
(1) nazwę przedsiębiorstwa;
(2) numer NIFI przedsiębiorstwa;
(3) oznaczenie przedsiębiorcy lub przedsiębiorców;
(4) adres siedziby przedsiębiorstwa;
(5) oficjalny adres poczty elektronicznej przedsiębiorstwa.
Art. 7.
1. Przedsiębiorca obowiązany jest przestrzegać słusznych interesów konsumentów.
2. Za praktyki naruszające słuszny interes konsumentów przez przedsiębiorcę uznaje się:
(1) stosowanie postanowień wzorców umów sprzecznych z obowiązującym prawem lub rażąco naruszających interesy konsumenta;
(2) naruszanie obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji;
(3) prowadzenie nieuczciwej lub wprowadzającej w błąd reklamy.
3. Przedsiębiorca odpowiada za szkodę wyrządzoną przez zawarcie umowy zawierającej postanowienia, o których mowa w ust. poprzednim pkt. 1.
4. Każdy konsument i potencjalny konsument, który podejrzewa stosowanie przez przedsiębiorcę praktyk, o których mowa w ust. 2 tego artykułu może ten fakt zgłosić do właściwego ze względu na siedzibę przedsiębiorstwa Namiestnika Koronnego lub upoważnionego przez niego organu do spraw ochrony praw konsumentów.
5. Organ, o którym mowa w ust. poprzednim występuje do przedsiębiorców w obronie konsumentów, wnosi o wyjaśnienia i wytacza powództwa przeciw przedsiębiorcom, działając w charakterze oskarżyciela publicznego.
6. Konsument ma prawo do zwrotu produktu lub usługi za zwrotem uiszczonej ceny, jeżeli nie posiada on cech o jakich istnieniu zapewnił przedsiębiorca, przy czym wykluczone jest stosowanie jakichkolwiek potrąceń; roszczenie konsumenta wygasa z upływem 3 miesięcy, chyba że strony ustaliły dłuższy termin, jednak nie więcej jak 6 miesięcy.
Rozdział IV
Postępowanie upadłościowe
Art. 8.
Przedsiębiorstwo jest niewypłacalne, jeżeli:
1. Nie wykonuje wymagalnych zobowiązań lub
2. Łączna wartość zobowiązań przedsiębiorstwa przekracza wartość jego majątku.
Art. 9.
1. O niewypłacalności przedsiębiorstwa orzeka sąd ogłaszając jego upadłość.
2. Sądem właściwym jest sąd krajowy lub Sąd Prowincji, w razie braku właściwego sądu krajowego.
Art. 10.
1. Wniosek do sądu o ogłoszenie upadłości przedsiębiorstwa może złożyć dłużnik lub każdy z jego wierzycieli.
2. Wniosek o ogłoszenie upadłości przedsiębiorstwa powinien zawierać:
(1) nazwę dłużnika, jego numer NIFI i adres siedziby,
(2) osoby reprezentujące dłużnika,
(3) wskazanie okoliczności, które uzasadniają wniosek i ich uprawdopodobnienie,
(4) informację, czy dłużnik jest przedsiębiorstwem publicznym.
3. Do wniosku składanego przez dłużnika powinien on załączyć:
(1) aktualny wykaz majątku z szacunkową wyceną, a w przypadku środków pieniężnych - wartość odpowiadającą saldu konta bankowego dłużnika,
(2) spis wierzycieli z podaniem ich adresów i wysokości wierzytelności każdego z nich oraz terminów zapłaty, a także listę zabezpieczeń dokonanych przez wierzycieli na jego majątku wraz z datami ich ustanowienia,
(3) oświadczenie o spłatach wierzytelności dokonanych w terminie 2 miesięcy przed złożeniem wniosku,
(4) informację o postępowaniach dotyczących ustanowienia na majątku dłużnika hipotek, zastawów oraz innych obciążeń podlegających wpisowi w księdze wieczystej, jak również o prowadzonych innych postępowaniach sądowych i administracyjnych dotyczących majątku dłużnika.
Art. 11.
1. Sąd oddala wniosek o ogłoszenie upadłości, jeżeli opóźnienie w spłacie zobowiązań nie przekracza 3 miesięcy, a suma niespłaconych zobowiązań jest nie większa niż 25% wartości przedsiębiorstwa i pod warunkiem, że nie będzie to powodować pokrzywdzenia wierzycieli i jeśli niespłacanie zobowiązań nie ma charakteru trwałego.
2. W celu zabezpieczenia majątku dłużnika sąd wyznacza zarządcę.
3. Zadaniem zarządcy jest niedopuszczenie do działania na szkodę wierzycieli i ukrywania majątku, w szczególności środków pieniężnych na rachunku bankowym dłużnika; w tym celu zarządca ma prawo domagać się od organu Centralnego Banku Dreamlandu upoważnienia do rachunku bankowego dłużnika.
Art. 12.
1. Uwzględniając wniosek o ogłoszenie upadłości, sąd wydaje w ciągu 14 dni od daty złożenia wniosku postanowienie, w którym:
(1) wymienia nazwę, numer NIFI i adres siedziby upadłego dłużnika, zwanego dalej „upadłym”,
(2) określa sposób prowadzenia postępowania,
(3) wzywa wierzycieli upadłego do zgłoszenia wierzytelności w wyznaczonym terminie nie krótszym niż 14 dni i nie dłuższym niż miesiąc,
(4) wzywa osoby, którym przysługują prawa oraz prawa i roszczenia osobiste ciążące na nieruchomości należącej do upadłego, jeżeli nie zostały ujawnione przez wpis w księdze wieczystej, do ich zgłoszenia w wyznaczonym terminie nie krótszym niż 14 dni i nie dłuższym niż miesiąc, pod rygorem utraty prawa powoływania się na nie w postępowaniu upadłościowym,
(5) wyznacza syndyka, który otrzymuje uprawnienia do rachunku bankowego upadłego.
2. Syndyk jest obowiązany zbyć majątek upadłego i zaspokoić wierzycieli, z uwzględnieniem trzech kategorii wierzytelności:
(1) koszty postępowania upadłościowego, należności powstałe wskutek czynności syndyka albo zarządcy, należności ze stosunku pracy,
(2) pozostałe wierzytelności główne,
(3) odsetki od wierzytelności głównych, odszkodowania umowne, koszty procesu i egzekucji, sądowe i administracyjne kary grzywny.
3. Jeżeli suma przeznaczona do podziału nie wystarcza na zaspokojenie w całości wszystkich należności, należności dalszej kategorii zaspokaja się dopiero po zaspokojeniu w całości należności poprzedzającej kategorii, a gdy majątek nie wystarcza na zaspokojenie w całości wszystkich należności tej samej kategorii, należności te zaspokaja się proporcjonalnie do wysokości każdej z nich.
4. Syndyk powinien zakończyć postępowanie w ciągu 2 miesięcy od ogłoszenia upadłości, po czym wnosi do sądu o orzeczenie o ukończeniu postępowania upadłościowego.
5. Sąd wydaje orzeczenie, o którym mowa w ust. poprzednim, w ciągu 7 dni. Stanowi ono podstawę wykreślenia przedsiębiorstwa z rejestru.
Rozdział V
Likwidacja przedsiębiorstwa
Art. 13.
1. Przedsiębiorca może rozwiązać przedsiębiorstwo w każdym czasie na zasadach określonych wewnętrznymi przepisami przedsiębiorstwa.
2. Likwidację przedsiębiorstwa przeprowadza się na podstawie:
(1) decyzji o rozwiązaniu przedsiębiorstwa podjętej zgodnie z ust. poprzedzającym;
(2) orzeczenia wydanego przez sąd; art. 9 ust. 2 stosuje się odpowiednio.
3. Wniosek o orzeczenie likwidacji przedsiębiorstwa może złożyć do sądu:
(1) konsument, kontrahent lub pracownik przedsiębiorstwa, który poniósł szkodę w wyniku działalności przedsiębiorstwa i nie została ona naprawiona oraz nie istnieją przesłanki, by została ona naprawiona,
(2) każdy obywatel, który podejrzewa przedsiębiorcę o złamanie obowiązującego prawa;
(3) Namiestnik Koronny jeżeli przedsiębiorca będący osobą prawną został wykreślony z Rejestru.
4. Sąd przyjmując wniosek ustanawia likwidatora. Przepis art. 12. ust. 2-3 stosuje się odpowiednio.
5. Likwidator powinien zakończyć likwidację w ciągu miesiąca, po czym wnosi do sądu o orzeczenie zakończenia likwidacji przedsiębiorstwa. Przepis art. 12 ust. 5 stosuje się odpowiednio.
Art. 14.
Wykreślanie przedsiębiorstw z rejestru regulują odrębne przepisy.
Rozdział VI
Pomoc publiczna dla przedsiębiorstw
Art. 15.
1. Minister oraz właściwe prawo krajowe może powoływać podmioty oraz stanowić zasady ich funkcjonowania i udzielania pomocy publicznej dla przedsiębiorstw.
2. Na szczeblu federalnym pomoc publiczna na rzecz przedsiębiorstw może być udzielana z:
(1) fundacji,
(2) funduszy celowych,
(3) funduszy wysokiego ryzyka.
3. Podmiotom, o których mowa w ust. poprzedzającym statut nadaje minister; statut podlega ogłoszeniu.
Rozdział VII
Przepisy końcowe
Art. 16.
1. Minister w terminie 21 dni od wejścia w życie niniejszej ustawy ogłosi wykaz podmiotów publicznych, o których mowa w art. 15 ust. 2.
2. Podmioty publiczne, o których mowa w ust. poprzedzającym, działające w momencie wejścia w życie niniejszej ustawy mają 30 dni na uzyskanie statutu, gdyby go nie posiadały, lub zmianę statutu zgodnie z postanowieniami niniejszej ustawy.
Art. 17.
Traci moc ustawa federalna z dnia 26 listopada 2002 roku o działalności gospodarczej.
Art. 18.
Ustawa wchodzi w życie w 7 dniu od ogłoszenia.
<<<KONIEC PROJEKTU>>>
<<<UZASADNIENIE>>>
Przedkładany projekt ustawodawczy jest prawem porządkującym zagadnienia dotyczące prowadzenia działalności gospodarczej, mogąc być kompleksowym rozwiązaniem dla życia gospodarczego – od jego powstania do „śmierci”, tylko razem z znowelizowanymi przepisami i odnowionymi narzędziami Centralnego Rejestru Instytucji i Przedsiębiorstw. Pod kątem takiej kooperacji projekt ów został opracowany. Skupia się na czterech głównych zagadnieniach: zezwoleniach i koncesjach, obowiązkach pracodawcy i ochronie praw konsumentów, postępowaniu upadłościowym oraz likwidacji przedsiębiorstwa.
Projekt wprowadza bądź porządkuje szereg definicji pojęć związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Rozszerza on m.in. definicję konsumenta na też te podmioty gospodarcze, które nabywają towary i usługi, jednak nie w celach prowadzenia przez siebie działalności gospodarczej. Sytuacja taka w mikronacyjnej gospodarce może mieć miejsce dość często, gdyż raz: ciężko jest znaleźć przedsiębiorcom kooperantów, a dwa nabywane produkty i usługi nie muszą być używane w podstawowym procesie gospodarczym danej jednostki. Nowością są ponadto pojęcia dotyczące koncesjonowania działalności, o czym projekt traktuje w rozdziale drugim. Pierwsza grupa pozwoleń: zezwolenia, oddano w kompetencje właściwego prawa krajowego, natomiast koncesje uregulowano na szczeblu federalnym. Uzyskania koncesji wymagałoby podjęcie działalności gospodarczej w następujących ważnych strategicznie branżach: poszukiwania lub rozpoznawania złóż kopalin, wydobywania kopalin ze złóż, wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią i amunicją oraz wyrobami bądź technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym, prowadzenia działalności bankowej i ubezpieczeniowej, a ponadto budowy dróg i linii kolejowych. Wybrano akurat te gałęzie gospodarki z uwagi na ich szczególne cechy. Każdy wniosek koncesyjny musiałby być odpowiednio opłacony kwotą 10.000 D lub 50.000 D, składany w momencie rejestracji podmiotu w CRIP, co ten musiałby umożliwiać. Z składania wniosków i ponoszenia opłat zwolnione byłyby wyłącznie podmioty już istniejące w tych branżach.
Wśród obowiązków przedsiębiorców nic się nie zmieniło w stosunku do obowiązującej ustawy z roku 2002. Organem służącym do ochrony praw konsumentów byłby Namiestnik Koronny lub wyznaczony przez niego właściwy podmiot. Ustawa określa trzy rodzaje praktyk naruszających słuszny interes konsumentów, a tym samym skłaniające Namiestnika Koronnego do interwencji. Są to: stosowanie postanowień wzorców umów sprzecznych z obowiązującym prawem lub rażąco naruszających interesy konsumenta; naruszanie obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji; oraz prowadzenie nieuczciwej lub wprowadzającej w błąd reklamy. Konsument zachowałby prawo do zwrotu wadliwego produktu za zwrotem uiszczonej ceny. Roszczenia konsumentów wygasałyby w terminie 3 miesięcy od zakupu, ale nie dłużej jak 6 miesięcy.
Znaczna część ustawy skupia się na kwestii upadłości przedsiębiorstwa i likwidacji przedsiębiorstwa. Pojęcia te nie są ze sobą tożsame.
O upadłości przedsiębiorstwa decyduje sąd orzekając, czy jest niewypłacalne. Przedsiębiorstwo jest niewypłacalne, jeżeli nie wykonuje wymagalnych zobowiązań lub łączna wartość zobowiązań przedsiębiorstwa przekracza wartość jego majątku. Sądem właściwym w postępowaniu upadłościowym jest sąd krajowy lub Sąd Prowincji, w razie braku właściwego sądu krajowego. Sam wniosek do sądu o ogłoszenie upadłości przedsiębiorstwa może złożyć dłużnik lub każdy z jego wierzycieli. Postępowanie upadłościowe dotyczy zatem bezpośrednio tylko podmiotów zainteresowanych i tylko tych, które czują się poszkodowane. Projekt ustawy wprowadza w postępowaniu dwa jego etapy związane z działalnością dwóch organów: zarządcy i syndyka. Działalność syndyka ma zmierzać do zbycia majątku upadłego przedsiębiorstwa i zaspokojenia wierzycieli wg z góry określonej prawem kolejności. Zarówno zarządca jak i syndyk maja prawo do rozporządzania kontem bankowym upadłego podmiotu w CBD, jakie to uprawnienia na ich wniosek nadaje jego organ.
Likwidację przedsiębiorstwa można przeprowadzić w sposób szerszy niż na skutek upadłości. Przedsiębiorca sam może rozwiązać przedsiębiorstwo albo może orzec o tym sąd na wniosek konsumenta, kontrahenta lub pracownika, którzy ponieśli jakąkolwiek szkodę w skutek jego działalności i nie została ona naprawiona, a ponadto nie ma przesłanek, że zostanie naprawiona w przyszłości. Wniosek o likwidację może złożyć także każdy obywatel podejrzewający przedsiębiorstwo o łamanie prawa oraz Namiestnik, jeżeli przedsiębiorca, który był osobą prawną został wykreślony z rejestru. Widać zatem, że podmiotów uprawnionych do wnoszenia o orzeczenie likwidacji przedsiębiorstwa jest znacznie więcej i mogą one skuteczniej dochodzić swoich roszczeń w sądzie. Sąd wyznacza likwidatora, do którego stosuje się przepisy o syndyku odnoszące się do zbycia majątku i zaspokojenia wierzycieli i właścicieli.
Przepisy o upadłości i likwidacji przedsiębiorstw mają ułatwić procedury związane z tymi czynnościami i uporządkować kwestie wykreślania podmiotów z CRIP. Sama problematyka wykreślania podmiotów z rejestru regulowana jest przez przepisy odrębne (dekret o CRIP).
Projekt kataloguje także formy pomocy publicznej dla przedsiębiorstw dzieląc je na fundacje, fundusze celowe i fundusze wysokiego ryzyka. Wszystkie powinny posiadać statut nadany przez ministra ds. gospodarki, jeżeli mają być dotowane ze środków publicznych.
Projekt nowelizacji ustawy o działalności gospodarczej ma uporządkować kilka istotnych kwestii i ściśle współdziałać z prawodawstwem dotyczącym funkcjonowania systemów głównych Królestwa, głównie Centralnego Rejestru Instytucji i Przedsiębiorstw.
<<<KONIEC UZASADNIENIA>>>
(-) Daniło wicehrabia de la Vega
Premier Rządu Królewskiego
Dziękuję!
