Język morlandzki

[Arthur de Rivey]

Język morlandzki (morl. morlondsh cell) — język z grupy wantyjskiej, będącej częścią wirtumorenickiej rodziny językowej.

Początki kształtowania się bezpośredniego przodka języka morlandzkiego sięgają okresu wędrówek ludów (ok. III-IV w. n.e.), kiedy plemiona pramorlandzkie dotarły na wyspy wchodzące obecnie w skład Księstwa Morlandu. Język pramorlandzki wyodrębnił się wówczas z prawantyjskiego kontinuum dialektalnego. Istotne znaczenie dla kształtowania się języka morlandzkiego miało oddziaływanie paleoangentyjskiego substratu językowego, związane z asymilacją ludów zamieszkujących Efrytię i Temerię przed przybyciem ludności napływowej. W warstwie leksykalnej widoczne są także, choć w znacznie mniejszym stopniu, wpływy języka dreamlandzkiego czy surmalajskiego.

Język morlandzki jest silnie zróżnicowany dialektalnie. Zazwyczaj wyróżniane są (malejąco według szacunkowej liczby użytkowników):

• grupa dialektów efryckich
• grupa dialektów południowotemeryjskich
• grupa dialektów środkowotemeryjskich
• dialekt komycki
• dialekt kastoryjski

Literacki język morlandzki oparty jest w największej mierze na dialekcie morburskim — jednym z dialektów grupy efryckiej — łączy jednak cechy różnych dialektów. Nie jest i w zasadzie nigdy nie była prowadzona polityka odgórnej niwelacji różnic dialektalnych, toteż funkcjonuje on nie tyle zamiast, ile obok lokalnych odmian języka morlandzkiego.

Zdecydowana większość użytkowników języka morlandzkiego zamieszkuje Księstwo Morlandu. Posługują się nim także społeczności morlandzkich emigrantów w wielu krajach; stosunkowo najliczniejsze skupiska użytkowników za granicą znajdują się w Konfederacji Stanów Arcadii.

[Informacje zawarte w wątku nie mają charakteru ostatecznego i mogą podlegać zmianom oraz uzupełnieniom.]

[Arthur de Rivey]

Alfabet i fonologia

W języku morlandzkim występuje 7 samogłosek, 2 dyftongi i 23 spółgłoski. Do zapisu używany jest standardowy alfabet łaciński, przy czym niektóre fonemy zapisywane są przy pomocy dwuznaków.

Najbardziej typowa wymowa w IPA:

A a — /a/
Ae ae — /æ/
B b — /b/
C c — /t͡s/
Ch ch — /t͡ʃ/
D — /d/
E — /ɛ/
Ei ei — /ɛɪ̯/
F f — /f/
G g — /ɡ/
Gh gh — /x/
H h — /h~x/
I i — /i/, w sąsiedztwie samogłoski /j/ lub /ʲ/
J j — /j/
K k — /k/
L l — /l/
M m — /m/
N n — /n/
Nh nh — /ɲ/
O o — /ɔ/
Ou ou — /ɔu̯/
P p — /p/
(Q q) — /kv/, /kw/ (występuje tylko w zapożyczeniach)
R r — /r/
Rh rh — /r̝~ʒ/
S s — /s/, na początku wyrazu przed p, t albo k /ʃ/
Sh sh — /ʃ/
T t — /t/
U u — /u/, w sąsiedztwie samogłoski /w/
V v — /v/
(W w) — /v/ (występuje w zapożyczeniach i niektórych nazwach własnych*)
(X x) — /ks/ (występuje tylko w zapożyczeniach)
Y y — /ɨ~ɪ/
Z z — /z/
Zh zh — /ʒ/

* Występowanie litery „w” w niektórych nazwach własnych (dotyczy to przede wszystkim nazwisk arystokratycznych) jest pozostałością jej obecności w zapisie języka staromorlandzkiego, gdzie oznaczała zazwyczaj spółgłoskę /ʋ/. Na późniejszym etapie ewolucji języka spółgłoska ta utożsamiła się z /v/, a litera „w” wyszła z codziennego użycia.

W wymowie sąsiadujące spółgłoski (z wyjątkiem /j/, /w/, /l/, /r/, /r̝/, /n/, /ɲ/ i ich alofonów) ulegają upodobnieniu pod względem dźwięczności, a spółgłoska na końcu wyrazu (jw.) ulega ubezdźwięcznieniu.