Jeden z przywódców Leocji, namiestnik Helwetyk Romański, sformułował swego czasu tzw. pierwszą dyrektywę, którą w skrócie można opisać jako dobrą zabawę dla wszystkich uczestników zabawy. Pierwsza dyrektywa winna zatem być interpretowana jako prawo do dobrej zabawy w mirkonacjach dla każdego mirkonauty. Z tej perspektywy hasło o
rezygnacji z kogokolwiek jest nie tyle niezgodne z pierwszą dyrektywą, co stanowi wręcz jej całkowite zaprzeczenie.
Być może Sarmaci mają różne powody, dla których jeden z ich mieszkańców stał się nieznośny. Przy czym trzeba tu zwrócić uwagę na fakt, iż jest to mieszkaniec, który dochrapał się szarży hrabiego, co pozwala zakładać, że ma również swoje zasługi. Nie jest zatem trollem w typie Karbiaka, którego celem jest jedynie pluć jadem i obrzucać wszystkich gównem. Być może w ten czy inny sposób naruszył reguły panujące w Sarmacji czy to te spisane czy te mniej formalne.
Tym niemniej czynienie z tego punktu programu wyborczego jest po prostu przykre. Nasuwa to na myśl mirkonacyjną wersję wykluczenia z grupy rówieśniczej w klasie szkolnej jednego z kolegów. W normalnie funkcjonującej szkole wychowawca klasy, szkolny pedagog, bądź którykolwiek z nauczycieli, którzy dostrzegliby takie zachowanie, zareagowaliby. Najpierw należałoby ustalić przyczyny dla których dane dziecko jest wykluczone, a potem przedsięwziąć działania mające na celu zmianę tego stanu rzeczy. Tyle, że to wymagałoby obecności nauczycieli, a zatem nie byłoby możliwe do zrealizowania w pajdokracji. Z drugiej strony, nawet w przypadku gdyby dostrzegła to osoba dorosła, to być może wcale nie miałaby zamiaru tej sytuacji zmieniać, co też stanowiłoby jakąś prawdę zarówno o szkole jak i o kadrze pedagogicznej tejże.
Nie jestem w stanie wyobrazić sobie sytuacji, w której postulat usunięcia ze społeczności dreamlandzkiej jednego z jej członków stałby się elementem programu politycznego. W mojej ocenie stanowi to prerogatywę wymiaru sprawiedliwości, a i wówczas powinno stanowić to ostateczność, gdy wszelkie inne środki zawiodły. Nadto, nawet w takiej sytuacji, jak się zdaje, powinno to zostać przeprowadzone możliwie szybko, sprawnie, a przy tym, na ile warunki na to pozwalają, taktownie i z poszanowaniem godności drugiej osoby. Wszak celem eliminacji takiej jednostki nie jest jej eliminacja
per se, a realizacja pierwszej dyrektywy, czyli ochrona prawa innych do dobrej zabawy, którą to zabawę taka osoba psuje.
Nie chcę oceniać tego, co wydarzyło się w Sarmacji. Co prawda w Dreamlandzie granice wolności wypowiedzi i narracji są ustawione w nieco innym miejscu, i wypowiedzi Krzysztofa Hansa, jak zresztą słusznie zwrócił uwagę JKW Alfred, mieściłyby się w tych ramach. Tym niemniej skoro Sarmaci doszli do przekonania, iż potrzebne jest usunięcie jednego z nich ze wspólnoty, czego oceniać, z uwagi na prawo Sarmatów do samostanowienia o swojej wspólnocie, nie będę, to można sobie wyobrazić bardziej elegancki sposób, który nie tylko nie będzie krzywdzić samego usuwanego ponad potrzebę wynikającą z samego usunięcia, niż robienie igrzysk kosztem jednej osoby.
