Lektury na każdą porę roku

[Karolina Aleksandra]

„Pierwszy między równymi” sir Jeffreya Archera. Jeśli spodoba się WXM jego styl pisania, to zachęcam do zapoznania się z innymi książkami tegoż zacnego autora, już niekoniecznie z gatunku fikcji politycznej.

Primo Levi, mimo wszystko, opisuje dosyć specyficznie, naukowo. Sam odziera z duszy swój opis — taka natura naukowca specjalizującego się w chemii. Na niektórych działa to lepiej niż patos, a na niektórych nie działa w ogóle. Pytanie brzmi jeszcze, z jakimi oczekiwaniami WXM zasiadł do lektury (niektórzy, oczekując drastycznych opisów, nie czują wcale emocji, gdy na takie faktycznie natrafiają), i w jakie gry WXM gra ;). Ja osobiście zauważam, że gry, nie pozostawiając pola do wyobraźni, działają na mnie mniej „horrorystycznie” niż książki, w których pole do popisu dla kreatywności naszego mózgu jest bardzo szerokie.

Nie jestem jednak zwolenniczką zwalania niewrażliwości na gry, tak w ogóle. To suma różnych czynników. Wystarczy popatrzeć, ile osób na ulicy zareaguje, gdy ktoś zacznie wołać pomocy. Ile osób spotkało się z jakimiś oskarżeniami, bo chciało pomóc np. dziecku, a ktoś inny wziął daną osobę za pedofila. Nie w grach rzecz. A przynajmniej nie w samych grach.

Inna kwestia, że przeważnie każdy samodzielnie wybiera sobie gry, w które gra ;]

(—) Karolina Aleksandra

[Torkan Ingawaar]

„Pierwszy między równymi” sir Jeffreya Archera. Jeśli spodoba się WXM jego styl pisania, to zachęcam do zapoznania się z innymi książkami tegoż zacnego autora, już niekoniecznie z gatunku fikcji politycznej.

Dziękuję, zapisane. Potem zerknę w katalogu, czy gdzieś w mieście wypożyczę.

Primo Levi, mimo wszystko, opisuje dosyć specyficznie, naukowo. Sam odziera z duszy swój opis — taka natura naukowca specjalizującego się w chemii. Na niektórych działa to lepiej niż patos, a na niektórych nie działa w ogóle. Pytanie brzmi jeszcze, z jakimi oczekiwaniami WXM zasiadł do lektury (niektórzy, oczekując drastycznych opisów, nie czują wcale emocji, gdy na takie faktycznie natrafiają), i w jakie gry WXM gra ;). Ja osobiście zauważam, że gry, nie pozostawiając pola do wyobraźni, działają na mnie mniej „horrorystycznie” niż książki, w których pole do popisu dla kreatywności naszego mózgu jest bardzo szerokie.

Do czytania Leviego przystąpiłem bez żadnych konkretnych oczekiwań. To było moje pierwsze zetknięcie z tzw. literaturą obozową. Do tej pory temat Zagłady zgłębiałem przy pomocy monografii historycznych, tudzież filmów. Uzbrojony w twarde dane liczbowe z tabel, diagramów i wykresów chciałem zapoznać się z ujęciem tematu z bardziej osobistej i subiektywnej perspektywy. Myślę, że to właśnie język, którym posługuje się autor i to, na co kładzie nacisk sprawiło, że książka ta wywarła na mnie wrażenie. Myślę, że gdyby Levi opisał swoje opisał wspomnienia w formie szczegółowych opisów aktów przemocy wszechobecnych przecież w obozie zagłady, pozostałbym, podobnie jak pewnie wielu współczesnych czytelników, obojętny na to, co właśnie przeczytałem. Myślę, że żyjąc w czasie i miejscu wolnym od konfliktów zbrojnych jesteśmy paradoksalnie bardziej oswojeni z przemocą i zobojętniali na cierpienie niż ludzie żyjący w erze ciągłych wojen. I nie, nie winię za to jedynie gier. Tak samo znieczulającą rolę spełniają książki, filmy czy media, gdy po włączeniu telewizora pierwsze co widzimy, to nagranie z kolejnej bestialskiej egzekucji przeprowadzonej przez dżihadystów. Ja w ogóle nikogo ani niczego nie obwiniam, bo nie wartościuję tego zjawiska. Stwierdzam jedynie, że jest i przyznaję, że nie do końca je zauważałem, dopóki nie doświadczyłem go na własnej skórze przy okazji lektury obozowych wspomnień pewnego włoskiego chemika żydowskiego pochodzenia.

[Aleksander]

W sumie Hitler był bardzo antypasy. Szanuję.

[Алоиз Нишемангоҳ]

Poczytaj, Torkanie, Houellebecqa. Co prawda polityka jest głównie w najnowszej, nie najlepszej i często odczytywanej opacznie powieści, ale wcześniejsze to najczęściej dość specyficzna fikcja spekulatywna i przede wszystkim bardzo dobre rzeczy. Myślę, że może ci się spodobać.

inb4 ujebek 2017 lolxd

[Torkan Ingawaar]

Którąś szczególnie polecasz? :3

[Polyna]

O, właśnie. Jest ktoś w stanie polecić jakąś dobrą fikcję polityczną (niekoniecznie nacjololo o odzyskiwaniu Kresów) poza wyżej wspomnianym "Międzynarodem" i jeszcze wyżej Zygmuntem?

Rzeczywistość jest obecnie bardziej fikcyjna niż najfikcyjniejsza fikcja, powinna ci wystarczać.

[Алоиз Нишемангоҳ]

Możliwość wyspy i Cząstki elementarne, tak myślę.

[RomanoPorfavor]

Skoro wpadł temat literatury obozowej to chciałbym polecić wszystkim, coś co odświeżyłem sobie ostatnio: "Maus: Survivor Tale" Arta Spiegelmana - komiks opowiadający obozową historię ojca autora, Władysława Szpigelmana, polskiego żyda z Sosnowca. Zarówno treść jak i forma bardzo do mnie trafiła. Osobista historia, przeplatana historią powojenną była dla mnie chyba bardziej przejmująca niż typowe polskie literackie dzieła z gatunku. Może do Ciebie też bardziej trafi, Torkie.

[Casimir van Oranje-Nassau]

O, właśnie. Jest ktoś w stanie polecić jakąś dobrą fikcję polityczną (niekoniecznie nacjololo o odzyskiwaniu Kresów) poza wyżej wspomnianym "Międzynarodem" i jeszcze wyżej Zygmuntem?

"Polska 2.0" Inglota. Subiektywnie najlepsze political fiction, jakie czytałem, a poza tym - niezwykle aktualne (niestety).

[Fryderyk Orański-Nassau]

Z dawna nieruszany temat. Czy inni rozmówcy mogą pochwalić się jakąś nowa lekturą?
Ja w zasadzie z rzeczy niebanalnych, czytałem jedynie krótką książkę nt. ogólnego przekroju przez samurajów pod wdzięcznym i oryginalnym tytułem "Samuraje" Aleksandra Śpiewakowskiego.
Zawiera się tam opis rynsztunku; co nieco o wychowaniu młodych; rodowód samurajów od X w. do ich roli w armii okresu XX wieku; popularne sporty; święta czy zwyczaje. Pojawia się na przykład wspomnienie, iż samuraje mieli w zwyczaju wypróbowywać miecze na żywych celach, co autor nazwał tradycją "spotkań na skrzyżowaniu dróg" i w ramach tego ginęli wracający późno z pola chłopi czy bezdomni(mimo iż było to penalizowane) bądź co szlachetniejsi dawali katany do wypróbowania katom. Ciężko nazwać ta książkę(raptem 150 stron) kompleksową, ale z pewnością wprowadzającą do tematu.

[Christopher Kononowitz]

W dzisiejszym świecie coraz częściej można zaobserwować tworzenie się ruchów i stowarzyszeń, które za cel postawiły sobie walkę z światem nauki poprzez promocję swoich bzdur, jak to robią chociażby sympatycy płaskiej Ziemi czy kreacjoniści.
Dlatego polecam, nie tak znowu nową pozycję, jaką jest "Najwspanialsze widowisko świata. Świadectwa ewolucji" autorstwa Dawkinsa.
Autor w tej książce porusza niemalże wszystkie błędy rozumowania kreacjonistów, podając przy tym naukowe dowody popierające zasadność teorii ewolucji. Do tego ten utwór jest napisany jednak lekkim piórem. Dawkins, co bardziej skomplikowane terminy, dokładnie tłumaczy, a także podaje przykłady z życia, co ułatwia zrozumienie tej problematyki.
Jest to niewątpliwie pierwsza w literaturze popularnonaukowej próba zgromadzenia w jednej publikacji wszystkich – w tym momencie już nieodpartych – dowodów i świadectw potwierdzających, że ewolucja jest faktyczny procesem zachodzącym w otaczającym nas środowisku.
Myślę, że każdy powinien ją przeczytać - serdecznie polecam

Drugą pozycją, którą mam do zaoferowania dzisiaj, jest "Raport pelikana" autorstwa Grishama. Ten krótki thriller opowiada o zamordowaniu dwóch sędziów Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych Ameryki. Powoduje to rychłe komplikacje, a na trop tych machinacji wpada młoda studentka prawa Shaw. Książka trzyma w napięciu do samego końca. Autor, prawnik z wykształcenia, przemyca trochę wiadomości na temat ustroju prawnego tego państwa - ale to akurat traktowałbym jedynie jako dodatek, który zbytnio nie rzuca się w oczy w odróżnieniu od wątku sensacyjnego. Prawo stanowi tutaj jedynie otoczkę, tło, dla tych rzeczy, które dzieją się na pierwszym planie.

~Kononowitz

[Chamberlain]

U mnie na biurku aktualnie "Elegia dla bidoków" - książka o kondycji umysłowej tzw. białych śmieci (white trash) z amerykańskiego Pasa Rdzy, czyli obszaru poprzemysłowej zapaści. W skrócie: biali nie chcą pracować, a protestancka kultura jedynie utwierdza ich w postawie bierności (nawet kościelne protest-songi stały się już tylko lamentem niezaradnych). Rodzą kolejne dzieci, siedzą na kanapie i dłubią w nosie w oczekiwaniu na kolejny zasiłek. Na celowniku Amerykanie irlandzko-szkockiego pochodzenia. Nie, receptą nie jest tu żaden korwinizm, ale i tak jest zabawnie: autor w jakiś sposób wyszedł z tej biedy, skończył prawo na Yale i po imieniu wymienia kolegów i koleżanki, którzy zmarnowali sobie życie.

[Stanisław Dmowski]

Kto by pomyślał. Przecież jeszcze w XVII wieku protestancka kultura była synonimem pracowitości i skromności zarazem. Niemcy, Holendrzy krzewili kapitalizm w Europie, powstawały manufaktury, rozwijał się handel międzykontynentalny. Zachęciła mnie Ekscelencja do przeczytania tej książki, zwłaszcza, że ostatnio u mnie czytelnicza posucha. Polemizowałbym tylko z tym stwierdzeniem, że to tylko wpływ kultury, być może owszem, ale nie zapominajmy też o niewątpliwie szkodliwym wpływie ideologii, w tym przypadku jak mniemam socjalizmu, poglądu, który na papierze brzmi pięknie, ale w praktyce przyczynia się tylko i wyłącznie do regresu i rozleniwienia ludności. Tacy rodzą dzieciaki, siedzą, jak JE wspomniał i wyciągają łapy po zasiłek, bo im się należy. Po co pracować, jak państwo utrzymuje.

[Karolina Aleksandra]

Zdaję sobie sprawę z tego, że pisanie w tym wątku akurat w tym wrażliwym momencie jest trochę jak popijanie piwa w płonącej karczmie, ale gorąco (sic!) polecę „Człowieka z Wysokiego Zamku”. Zarówno nowelę, jak i serial — wspaniałość nad wspaniałościami.

Jeśli ktoś nie zna, w skrócie: II Wojna Światowa została wygrana przez Niemców i Japończyków. Świat został adekwatnie podzielony między obie siły… Rzecz niezwykle skłaniająca do refleksji.

KA

[Karolina Aleksandra]

Sierpień. Co tam czytacie? Co warto zabrać na Kundelka ze sobą, albo przytaszczyć drukowane pięknie w bagażu?

Polecajcie. Najlepiej coś z kręgów czechosłowackich, kocham Szczygła, a teraz nadrabiam BookRage „Czechosłowackie klimaty” i jestem w siódmym niebie. Po „Roku Koguta” (autobiograficzna opowieść o wychowywaniu dwójki romskich dzieci od niemowlęctwa) i „Dowodzie osobistym” (nieco dziwna opowieść o upływie czasu) chcę więcej. O Karcie 77, o Jarze Cimrmanie, o wszystkim.

Dzielcie się. Wyczekuję niecierpliwie.

KA

[Fryderyk Orański-Nassau]

W zasadzie jedyne co miałem okazję(czy raczej ochotę) tknąć w te wakacje to "Achtung Panzer" Heinza Guderiana oraz wersje wstępne książki osadzonej w uniwersum gry S.T.A.L.K.E.R., którą piszę mój znajomy. Na półce leży kilka książek z uniwersum post-apo Metro2033, ale jakoś nie mam na nie od ponad roku ochoty.

[Karolina Aleksandra]

Na półce leży kilka książek z uniwersum post-apo Metro2033, ale jakoś nie mam na nie od ponad roku ochoty.

Przypomniało mi się, że w gimnazjum na koniec roku w mojej klasie parę osób dostało nagrody książkowe, w tym jedna, z którą miałam lekką kosę. Chwilową, bo generalnie to raczej się dogadywaliśmy. I dużo rozmawialiśmy, zwłaszcza o książkach. Nasza wychowawczyni, która wybierała książki, widocznie widziała we mnie w i tej osobie potencjał, bo mnie podarowała Metro 2034, a jej Metro 2033. Faktycznie wymusiło to utrzymanie znajomości przez jakiś czas ;)

A ogółem seria bardzo porządna. Dobra na upalne wieczory, gdy każdy już zastanawia się, kiedy w końcu nastąpi ta Wandokalipsa.

KA

[Fryderyk Orański-Nassau]

Znaczy, 2033-2035 mam za sobą. Swoją drogą, 34 i 35 były beznadziejne w moim odczuciu w porównaniu do 2033. Mam na myśli konkretnie książki z uniwersum. Konkretnie Otchłań oraz Korzenie Niebios. Oprócz tego Kompleks 7215, ale to już uniwersum Stalker.

[Polyna]

w tym jedna, z którą miałam lekką kosę

Robiliście między sobą ustawki?