[Wykład] Sztuczny język a formowanie tożsamości wirtualnej

[Stanisław Dmowski]

[Alatriste]

Sztuczny język a formowanie narodowości wirtualnej

Na samym początku należy zastanowić się nad samą definicją narodu. W świecie realnym dominują dwie koncepcje. Pierwsza, definicja obywatelska utożsamia obywatelstwo i poczuwanie się jako przynależność do danej nacji. Druga, etniczna definicja bierze pod uwagę więzy krwi oraz związek z ojczystym krajem. Nie moim zadaniem jest rozstrzygać, która z tych definicji jest właściwa. Chciałbym jednak spróbować wykreować mikronacyjną definicję narodowości.
Opierając się na wyżej wymienionych definicjach, możemy wysnuć pięć kryteriów przynależności do danego narodu. Są to obywatelstwo, poczucie przynależności do danej społeczności, więzy krwi w rozumieniu relacji z innymi członkami danej społeczności, związek z krajem czyli aktywne działanie na jego rzecz oraz język jako nieodłączny element kultury narodowej.
Moim zdaniem najmniej kluczowym elementem jest tutaj obywatelstwo. Może to zabrzmi kontrowersyjnie ale właśnie obywatelstwo nie ma praktycznie żadnego wpływu na wirtualną narodowość. W całym mikroświecie mamy zjawisko ciągłej migracji, zmiany samorządów bo do władzy doszła osoba, której nie lubimy lub po prostu nie możemy się dogadać. Powodów migracji jest wiele, jednak mimo tego zawsze czujemy związek z pewnym państwem mimo posiadania innego obywatelstwa.
Dlaczego się tak dzieje? Otóż dlatego, że tęsknimy za społecznością z którą zbudowaliśmy relację i mamy sentyment do naszej działalności w danym państwie. A co idzie za relacjami społecznymi i pracą na rzecz państwa? Jedna z takich rzeczy jest rozwój kultury czyli między innymi właśnie języka.
W historii mikronacji znamy wiele przykładów zapisu prawnego jeśli chodzi o obowiązujący język na terenie danego kraju. Powołując się na artykuł wybitnego badacza tematu prof. net. Kristiana Arpeda, w swojej konstytucji zapis o języku polskim jako urzędowym posiadały m.in. takie kraje jak Republika Bialeńska czy Królestwo Trizondalu. Niektóre państwa, takie jak np. Królestwo Zjednoczonych Niderlandów ustanowiły urzędowym językiem, język inny niż polski. W tym przypadku był to niderlandzki.
Znamy jednak przypadki państw wirtualnych, które poszły o krok dalej. Na myśli mam tutaj języki sztuczne. Pomijając “pseudojęzyki”(do definicji tychże odsyłam do wyżej wymienionego artykułu), które i tak wpisywały się w kulturę danych państw, chciałbym skupić się na trzech. Mianowicie na teutońskim, surmeńskim i baridajskim. Praktycznie każdy mieszkaniec Baridasu, mniej lub bardziej związany korzysta z zawołania “Fare Aryon”. Stało się to swoistym przywitaniem i jest często używane przy wydarzeniach państwowych. Praktycznie nie ma Baridajczyka, który by z niego nie korzystał. Tak samo surmeńskie „Ζδραβο!”, może mniej znane po upadku Surmenii ale też było popularnym zawołaniem i swoistym spoiwem narodowym. Należy tutaj wspomnieć o Królestwie Teutonii i teutońskim języku, który wręcz otacza Teutończyków i przybyszów z innych krajów na każdym kroku. Wydaje mi się, że bardzo to pomaga nowym uczestnikom mikronacyjnej zabawy poczuć związek z daną społecznością.
Podsumowując, patrząc na aspekty wymienione wyżej, dochodzę do wniosku, że rozwój sztucznych języków odpowiednich dla danego narodu jest nieunikniony. Z tego względu, że owy język jest swoistym, wyjątkowym spoiwem kulturowym.

[Polyna]

do definicji tychże odsyłam do wyżej wymienionego artykułu

Link?

Swoją drogą w Wandystanie też często używa się języka wandejskiego, czasami nawet w dialekcie perunowym.

[Alatriste]

Wybaczcie, miałem wrzucić na koniec posta. :)

http://www.sarmacja.org/artykul/pokaz/9045/10 - > link do artykułu.

[Stanisław Dmowski]

Nie mogłem napisać wcześniej, więc robię to teraz, dziękuję za wygłoszenie prelekcji! Jak zawsze ciekawe spojrzenie i fachowość.