Dreamland i Scholandia

Bardzo udany debiut! Artykuł przypadł mi do gustu, a tezy w nim zawarte uważam za słuszne.

W jaki sposób możemy radzić sobie z sytuacją, w której ktoś wypowiada niemiłe dla naszych oczu słowa, nie formatuje tekstu, używa słów wulgarnych czy nas obraża? Co możemy zrobić wówczas, gdy cudze posty rażą nasze poczucie estetyki, gdyż własny styl wypowiadania się i prezentacji własnego zdania uważamy za lepszy od innych, "bardziej słuszny"?

Odpowiedzi na te pytania zależą od miejsca siedzenia w państwie wirtualnym, w którym realnym i praktycznym narzędziem opresji jest jakkolwiek zdobyty dostęp do funkcji moderacyjnych lub co gorsza administracyjnych. Zwykły obywatel nie ma do tych precjozów tyrańskich żadnego dostępu, więc w powyższych sytuacjach może bronić się tylko w godny sposób: walcząc i przeciwstawiając się atakującemu, co czynić może tylko swym słowem, tak samo, jak atakujący walczy słowem własnym. Wówczas taka obrona przez atak zasługuje na pochwałę. Oczywiście dostępne są także inne warianty, jak np. ucieczka. Jak sama nazwa wskazuje, z ucieczki korzysta się, gdy jest się słabszym. Co do zasady to prawo powinno być uniwersalne: na cudze słowa odpowiadasz własnymi słowami i tak walczysz o swe racje, skoro mikronacja to cywilizacja słowa.

Niestety ludziom odbija. Wraz z zdobyciem pewnej pozycji w państwie uzyskują oni także dostęp do paneli moderatora czy administratora. Powoduje to u nich przeświadczenie, iż należą do "nadzwyczajnej kasty ludzi" władnej decydować o tym, co ma się dziać z innymi ludźmi korzystającymi z forum oraz z ich wypowiedziami. Jeżeli osoby takie korzystają z swych uprawnień w celu likwidowania przeciwników i ich treści, stają się mikronacyjnymi rasistami (co najmniej), a tym samym słabeuszami, gdyż dla swej wygody i spokoju korzystają z uprawnień, których nie mają inni. Nie należą już wtedy do cywilizacji słowa, ale do antycywilizacji. Król senior Alfred swymi czynami sprawił, że przeszedł na jej stronę. Nie chciał uznać swych poddanych za godnych tego, by wypowiadali się tak jak chcą. I nie ma tu mowy bynajmniej o społeczności z Zanikiem w środku. Jednocześnie uznał także, że władzę ma ten, kto ma panel administratora, a nie własne słowo, i to panelem administratora chciał wymuszać na poddanych poprawianie poziomu wypowiedzi. Chore. Ostatecznie jednak uznał, że wytnie się z tej społeczności w ten sam sposób, w który postulował wycinanie tkanek niepożądanych. To też chore.

Ewaporował innych ludzi i ich wypowiedzi. Ewaporował siebie. W każdym z tych przypadków zachowywał się nieodpowiedzialnie.

(-) Daniel von Witt

Mimo drobnych potknięć jest to dobry artykuł, który nazywa rzeczy po imieniu. Dziwne, że tak długo zwlekał Pan z debiutem. Jest Pan gościem na naszym forum, więc kurtuazja jest zrozumiała, ale proszę nie mieć skrupułów przed biczowaniem lokalnych nigrów. Dyscyplina i pokora to cnoty królewskie. Ból buduje charakter.

W kwestii sceptycyzmu wobec nowo powstających mikronacji prezentowanego przez decydentów politycznych lub zwykłych obywateli problem jest taki: "zapomniał wół jak cielęciem był". Dreamland był kiedyś yoyonacją (nigdy nie lubiłem tego słowa, a używam go głównie w obronie np. Elderlandu czy też do ataku na państwa zaniżające standardy, jak Sarmacja), chaotycznym miejscem, które prezentowało się w sieci bardzo słabo. Dopiero po pewnym czasie zapanował w Dreamlandzie spokój. To samo działo się gdzie indziej, przy czym spokój oznacza umieranie. Państwa, w których nie toczą się żadne konflikty lub one same nie toczą konfliktów - umierają.

Jest jednak w pełni zrozumiałe takie podejście. Nowe mikronacje to konkurencja. Jeżeli dzisiejszy kraj średni ma 5-10 obywateli, to strata osoby czy dwóch na rzecz nowej mikronacji jest wyraźną stratą. W pewnym więc sensie taryfę ulgową mikronacje nowe powinny mieć, tj. lokować się bez względu na to, czy ktoś im na to pozwala, czy nie. Przy czym oczywiście powinno odbywać się w sposób racjonalny. Jednakże nikt też nowych mikronacji niańczyć nie będzie: nikt nie odda im obywateli ani swych zasobów. Same muszą być gotowe do walki o miejsce w tym świecie. Podkreślam: do walki.

Wypowiem się również co do Karty Państw Orientyki, w której mowa o pasach przygranicznych, a której autorem jestem. Pasy przygraniczne to instytucja kompromisowa dla Orientyki, w której takie państwa jak Austro-Węgry optowały za tym, by bezwzględnie zawsze rozważać na Kongresie Orientyki, czy dane państwo nowe powinno na Orientyce się lokować, czy nie. Było to rozwiązanie chore, gdyś stanowiło blokadę nie do przeskoczenia bez uwłaczającego podlizywania się starszym mikronacjom przez nowe tylko dlatego, że te pierwsze są starsze i dłużej istniały na Orientyce. Elderland takiemu podejściu był przeciwny. Ostatecznie więc, by pogodzić państwa broniące starego ładu (np. A-W) i państwa otwarte (np. Elderland) utworzono pasy przygraniczne, przy czym udzielanie zgody na lokację w pasie nie jest obowiązkowe. Elderland na ten przykład nie wymaga, by inne państwa prosiły go o zgodę na lokację w elderlandzkich pasach przygranicznych. Wymaga jedynie, by przesłały do Elderu noty, że będą naszymi sąsiadami na takim i takim odcinku granicy. A czy inne państwa wymagają takich zgód to ich sprawa.

(-) Daniel von Witt

Niektórzy używają dzisiaj określenia yoyonacja do państwa po prostu nowego, które ogarnięte jest mniejszym bądź większym bałaganem, a do tego nieznani nikomu (bywa i tak) ludzie, nie prezentują takiego poziomu, jaki chciałaby reszta świata (ona nie chciałaby tego poziomu u kogoś, u siebie już tak). Z resztą oczywiście się zgadzam.

(-) Daniel von Witt