Dreamland i Scholandia

Przyznam się szczerze, że podtrzymać kogoś młodego i zachęcić do udziału w wyborach to małe piwo. Naprawdę.

Nie wiem, czy ten program zmieniłby w znaczącym stopniu zmieni nasze podejście do tematu przybyszy, osób młodych. Oprócz zniechęcenia starszych obywateli naszym głównym problemem jest właśnie to, że nie potrafimy już zainteresować młodych. Ja złapałem bakcyla już dawno temu, dlatego dla mnie łatwiejsze jest podejmowanie działania w każdej sferze. Oni tylko się patrzą i nie wiedzą, co pisać, co robić. Bardzo mnie to smuci, bo staram się jak mogę, by ich zachęcić, by coś napisali. Wielki problem jest z doradzeniem pierwszych kroków, zwłaszcza pracy. To u nas bardzo kuleje. Kiedyś swego czasu przybyła do KD niejaka Złocka, wcisnęliście jej filharmonię i po jakimś czasie przepadła.

W obecnym czasie Dreamland stał się przygnębiająco nudny. Prócz sporów o język wypowiedzi i okładania kijami króla wiele nie oferujemy. Może to być pasjonujące dla osób, które z mikronacjami były już kiedyś związane, dla nich KD jest nadal jedynym miejscem w mikroświecie, w którym mogą obejrzeć jakąś polaryzację poglądów i spór. Dla osób nowych, w większości zaznaczę, będzie to świat trudny do zrozumienia.

Kiedyś powiedziano, że demografia u nas leży. Spójrzcie ile ludzi od czasu moich rządów tutaj przybyło. Kilku z nich udało mi się zainteresować do tego stopnia, że zaglądają codziennie, działają, jeden z nich kandyduje teraz na urząd Księcia Furlandii i Luindoru. To o czymś świadczy. Cały czas jednak pozostaje wielu przybyszy, którzy tylko obserwują, ale w końcu przestaną. Lover, Wójtowicz, Black i inni. Tak wiem, oczekujecie od nich, że zgodnie z teorią Darwina, albo sami to łykną albo odpadną. Czasem trzeba jednak pomóc, wskazać kierunek i pozwolić takiej osobie, by sama ruszyła w rejs. Napisał ktoś z Was do nich, zapytał się o ich zainteresowania, doradził pracę?

Ja wiecznie przecież żył nie będę, musicie się w końcu nauczyć sami.

Fryderyk Orański-Nassau pisze: ↑8 lut 2019, 23:22Zastanawiam się co mogłoby zmotywować ludzi do pomagania, jeśli nie chcą robić tego z dobroci serca i własnej inicjatywy.

Generalnie to jednak każdy tutaj służy pomocą. Problem tkwi w czymś innym: to pomoc, która wymaga własnej inicjatywy nowego obywatela. „Gdyby miał Pan pytania, proszę pisać”. Z innej strony, ja często pisałam do nowych PW z pytaniami, jak się odnajdują, czy potrzebują pomocy. Większość z nich odpisywała, że ok, super, albo że wszystko to jest konfundujące. Pomagałam, wyjaśniałam, odpisywałam niemalże od razu. Na drugi-trzeci dzień już nie wracali. W Sarmacji też długo pracowałam z nowymi osobami w dedykowanej dla nich komórce pomocy społecznej (nazwanej, nomen omen, SOS-em — Systemem Opieki Sarmackiej).

Doświadczenie mam takie, że faktycznie specjalny mentor dla danej osoby pomaga, ale to wymaga też zaangażowania po stronie tej nowej osoby. A niestety, o to często trudno mimo prób mentora. I to bardzo zniechęcająca robota. Zwłaszcza gdy zanika tradycja używania Gadu-Gadu, w miarę anonimowego komunikatora, który był kiedyś świetnym sposobem na przypominanie się nowym w temacie mikronacji. Facebookiem czy WhatsAppem nikt nie podzieli się od razu z obcą osobą. No, może oprócz mnie.

KA