Uzupełnianie zbiorów - zgłoś utwór

[Daniel von Witt]

Jeżeli znasz utwór, którego nie ma jeszcze w naszych zbiorach, a powinien się w nich znaleźć, dokonaj jego zgłoszenia w tym wątku lub prześlij go korespondencyjnie do Dyrekcji. Jeżeli jest to nowy utwór nigdzie dotąd nie opublikowany i jesteś jego autorem - za jego publikację otrzymasz wynagrodzenie.

(-) Daniel von Witt
Dyrektor Biblioteki im. Świętej Róży

[Vladimir von Lichtenstein]

Muszę zadbać o promocję moich dzieł, dlatego zgłaszam kilka wierszy, które napisałem jeszcze u barbarzyńców.

Róże Heliobagala
Żródło

Z fresków i posągów patrzyli bogowie
Olimpu oczami złota i kryształów;
Z fresków i posągów widzieli wodzowie
Republiki rozkład rzymskich ideałów,
Ale żaden spośród nich się nie poruszył,
Ponieważ cesarz Heliogabal laurowy
Wieniec przywdział. Szlachetną prawicą wzruszył
I jakby na jego rozkaz wiatr majowy
Przyniósł aksamitny zapach oleandrów.
Sługa pędem podał papier i atrament.
Młody władca – niczym bohater Hellenów,
W jedwabiach, nieczuły na prostaczków lament
Rozsiadł się nader wygodnie – będzie tworzył!
A u jego stóp na sofach i poduszkach
Najpiękniejszy kwiat młodzieży się rozłożył.
Wił się w bólu ekstazy i potu strużkach.
Złączeni duszami, sprzężeni ciałami,
Z winem w tętnicach i rozkoszą w źrenicach
Oddawali cześć Bachusowi tańcami
Lędźwi. Uniesieni na cesarza oczach,
Który z boską godnością ich kontemplował
I tylko czasami wygładził sukno szat,
Lub umoczył karminowe wargi w winie.
Królewski, niemy i poważny majestat
Apolla zawarły jego twarzy linie.
Karmelowa karnacja skóry Augusta,
Czerń loków oraz brody, głębia spojrzenia,
Proporcje ciała, gładkie lico i usta –
Cesarz był synem muz, źródłem ich natchnienia!
A wszyscy wokół? – jakby niegodni istnienia.
Gdy młodość osiągnęła szczyty upojenia,
Nagle powstał ze swojego podwyższenia.
Dał znak ręką pośród ogólnego drżenia –
Z nieba spadł wonny deszcz tysięcy płatków róż,
Które, przydusiwszy, pogrzebały kochanków.
Z nieboskłonu spadł wonny potok płatków róż,
Który uświęcił dla muz ofiarę z baranków.
I dopiero pośród głuchej ciszy sacrum
Na obliczu władcy zagościł perlisty
Uśmiech. Począł pisać nieśmiertelne dzieła,
Wdychając oszałamiający zapach

• • • • • – róż,

– miłości,

• • – i śmierci.

---

Altborczyk
Źródło

Altborczyk dumnej postawy przemierza ulice.
W przepysznym stroju ze złota i drogich kamieni
Niczym bóstwo z dalekiego Orientu się mieni.
I rzuca diamentowy blask na przechodniów lice.

Altborczyk w tłumie mieszkańców stolicy sarmackiej
Z głową laurem uwieńczoną jak Helios jaśnieje,
Który opuścił mieszkanie świątyni niebiańskiej,
A w jego dłoniach lira i pióro triumfuje.

Ale tylko niektórzy przystają chwilkę w biegu,
By ucałować nabożnie rąbek jego szaty
I odchodząc odmienieni z cząstką jego blasku.

Ale tylko niektórzy wsłuchują się w jego mowę
I kontemplują ją w ciszy swojego umysłu,
Przyozdabiając swą duszę w standardów koronę.

---

Prolog
Źródło

Czym się stałeś?
Z herbów oblazła pozłota i w jedwab wżarły
Się mole, szumne idee i piękno zmarły,
Pozostały dumne słowa oraz wspomnienia
Dni minionej chwały, też niewielkie marzenia
Gubione gdzieś wśród celebracji pustej formy.
Liczy się już zachowanie minimum normy!

Dokąd zmierzasz?

Z pustej formy wyradza się kolejna pustka,
Przemijalność mija, by ustąpić kolejnej,
Sen o rzeczywistości, który bierzesz w marnej
Swej głowie za realność… nicość i pustka.
Niegodziwość stwarza niegodziwość, by zepchnąć
Cię w odmęty i śmiech na usta Hadesa tchnąć.

Jest nadzieja?

Oto przyszła już jesień i pora umierać,
Wiatr rwie kosztowne tkaniny liści i miota
Nimi bez pardonu. Wspomnienia wiosny – wota
Ofiarne, które będą nas teraz ożywiać.
Bogowie na wysokościach nieb wysłuchują
I drzewa z czasem swoją nagość okrywają.

---

Apollo i Hiacynt
Źródło

W leśnym gaju nad brzegiem szemrzącego strumienia
Siadywał Apollo i pieśni Homera śpiewał.
Otaczał go jasny blask ludzkiego uwielbienia,
Choć tylko jeden Hiacynt go naprawdę miłował.

Błękitne oczy, głębokie niczym lazur nieba,
Głos przesłodki godny słowika olimpijskiego,
A przede wszystkim umysł warty miana boskiego.
Na kochanka wybrał śmiertelnika syn nieba.

Wzajemnie badali swoje młode, czyste ciała
I spijali słodki zapach gorących oddechów.
Dwa serca zjednoczyła jedna Amora strzała.

W skrytości serc tylko oni siebie rozumieli,
I choć Hiacynt zamieszkał w królestwie Hadesa,
Wiecznym się stało piękno, które razem stworzyli.

[Daniel von Witt]

Czy każdy z tych utworów traktować i dodawać osobno? Jak Pan sobie tego życzy?

(-) Daniel von Witt
Dyrektor Biblioteki im. Świętej Róży

[Vladimir von Lichtenstein]

Oczywiście osobno. Im mnie więcej, tym lepiej!

[Daniel von Witt]

Zbiory do końca dnia zostaną powiększone.

Zachęcam innych do zgłaszania dowolnych tekstów.

(-) Daniel von Witt
Dyrektor Biblioteki im. Świętej Róży

[Vladimir von Lichtenstein]

A czy Towarzysz jest w stanie dodać dłuższe teksty? Czy mogą być w pdf-ach?

[Daniel von Witt]

Dłuższe testy też mile widziane. Można też dodać PDFa, jeżeli ktoś preferowałby sobie go wyświetlić i czytać w takiej formie.

(-) Daniel von Witt
Dyrektor Biblioteki im. Świętej Róży

[Adamus Flis]

Vladziu, koniecznie coś o buddyzmie i egzystencji. Wydajesz się być taki mądry mówiąc mi, że mężczyzna ma penisa, ale twórz dalej, bo sporo jest ciemnej masy w mikronacjach. Koniecznie na Goethego się powołuj. :D

Serio można dodać do pdf?? :D Wow...lud dreamlandzki się cieszy. :D

[Daniel von Witt]

A Pan Panie Adamusie tworzył kiedyś jakieś utwory literackie? Nie mam tu na myśli oczywiście Pańskiego dorobku dziennikarskiego, który w większości jednak Pan zniszczył. Ale może jakieś wiersze, opowiadanka (w tych drugich byłby Pan niezły, gdyż wielokrotnie uśmiać się mogłem na głos czytając Pańskie historie o Kościńskich i innych, w tym o sobie)?

(-) Daniel von Witt
Dyrektor Biblioteki im. Świętej Róży

[Adamus Flis]

Jechał wyboistą drogą Pan. Zdjął nogę z gazu, by móc wcisnąć pedał sprzęgła. Drążkiem u swego boku się pobawił śmiało. Dokonał przełożenia na dyferencjale i mknął przed siebie w swych posunięciach na szachownicy rozłożonej. Tego się zbije, a tamtego przeskoczy. Tą na krzyż się ruszy. Potem rusztu się dopilnuje, aby nie przygasł tląc się powoli.

Ktoś z oddali krzyczy, że karki jakieś przyjechały. Szaszłyki już dawno do solarium przybiły skwiercząc radośnie "weź mnie". Stół suto nakryto sutanną świeżo z klechy rotryjskiego ściągniętą. Nagiego do drzewa przy wylotówce przywiązano. Skomlący pies błagał by go rozwiązać.

Dziecko jadące w samochodzie z von Wittem za kierownicą się rozbeczało. Wrzask w powietrzu się unosił i na opad szantażu się zanosił. Radio maryjne podgłośnił, ale głosy zaczęły się zlewać w jeszcze większą kakofonię dźwięków. W końcu pedał hamulca wykorzystano. Miarka się przebrała - krzyczał do rozbeczanego bachora kierowca.

Zaszedł do niego od strony pasażera i wysunął go z fotelem do rowu. Drzwi od strony kierowcy zatrzasnął, pedał gazu znowu wcisnął. Pedałem sprzęgła oraz drążkiem u boku sobie dopomógł mając machające gałązki za sobą.

Niebo też w ryk popadło. Piorun strzelił, a ten poprosił o koło ratunkowe w postaci telefonu do przyjaciela. Prowadzący zapytał do kogo by tu zadzwonić. Peleton ciągnący się za nim wyczekiwał połączenia. Butelki zaczęły lądować u stóp gapiów. Ach jak ciągną ku mecie, ach tej mecie, gdzie stopy z pedałów zdejmą. Szampany w wielkiej egzaltacji otworzą i się nim zleją niczym z węża ogrodowego. Swój taniec godowy odtańczą i ślepiami pozamiatają po sobie.

[Aleksander]

Jechał wyboistą drogą Pan. Zdjął nogę z gazu, by móc wcisnąć pedał sprzęgła.

Dziwnie te pedały macie ustawione, że trzeba nogę z gazu zdjąć, żeby wcisnąć sprzęgło.

[Adamus Flis]

Ty mi jeszcze masz coś do powiedzenia, rasowa wydmuszko?

[Aleksander]

A zakurwić ci w ryj leszczu?

[Adamus Flis]

Przed takimi towarzyszami specjalnej troski jak Ty i grubasek mam klękać i błagać o litość? Jak nie macie co robić, to zapraszam Szanownych Towarzyszy.

[Daniel von Witt]

Panowie, jesteśmy w Bibliotece! Trochę kultury chociaż tutaj proszę, a jeśli się nie da są miejsca na forum do bijatyk na słowa.

(-) Daniel von Witt
Dyrektor Biblioteki im. Świętej Róży

[Vladimir von Lichtenstein]

Zgłaszam kolejne teksty! Tym razem opublikowane w Trudzie:

Pani Altenberg i jej syn - gdyby Towarzyszowi Dyrektorowi udało się dodać również oryginale ilustracje, byłbym zachwycony.

Konferencja almerska, czyli opowieść erotyczna - tutaj wiadomo, kontrowersje, zboczenia i zamach na konwencjonalną moralność. Ja bym dodał (razem z ilustracjami), choć pewnie Towarzysz Dyrektor będzie przeciwny.

Na koniec felieton-esej:

Najbardziej skomplikowany herb Dreamlandu - autor: Tradycja Prezerwatyw Radziecki. Tekst ciekawy, wpisuje się ładnie w mikronacje. Pozwoliłem sobie skrócić tytuł, żeby nie był wyrwany z kontekstu.

[Vladimir von Lichtenstein]

Towarzyszu Dyrektorze!

Z przyjemnością zgłaszam do Biblioteki kolejne dzieło. Tym razem z dalekiej Rzeczypospolitej Obojga Narodów. "Ars moriendi" Karola Radziwiłła. Pozycja została wydana 19 grudnia 2015 roku przez Drukarnię Radziwiłłowską.

[Vladimir von Lichtenstein]

Towarzyszu Dyrektorze!

Zgłaszam również zbiór "Poezje sarmackie" z Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Niektóre wiersze są nawet bardzo udane. Rok publikacji: 2017.

[Daniel von Witt]

Utwory zgłoszone 17 maja dodano. Reszta pojawi się do końca dnia.

(-) Daniel von Witt
Dyrektor Biblioteki im. Świętej Róży

[Vladimir von Lichtenstein]

Dziękuję Towarzyszu Dyrektorze!

Warto do zbiorów dodać również taką perełkę - "Historia Republiki Baridasu", wydaną w 2016 roku w "Heroldzie", autorstwa Kristiana Arpeda. Znajdują się tam też wątki dreamlandzkie.