Dreamland i Scholandia

Według mnie sędzią powinien móc zostać każdy. Jednak, aby zapobiec temu, iż kolejny klon Karbiaka zostałby sędzią, trzeba by było stworzyć jakąś procedurę weryfikacyjną, czy dany obywatel nadaje się na bycie sędzią. Powinny także być przeprowadzane wybory - sędzia powinien mieć zaufanie ludzi. Oczywiście o niekaralności i apolityczności nie muszę chyba wspominać.

Myślę ze prawo jest na tyle specyficzną dziedziną, że podstawowa wiedza jest w tej materii potrzebna, a przynajmniej zainteresowanie ową dziedziną. Bardziej chodzi o to żeby ów człowiek był obecny, niż o to by był doktorem. Natomiast nie szczególnie widzę na tym miejscu kogokolwiek, nie trudno sobie wyobrazić efekty orzeczeń wydawanych przez popieranego społecznie, lecz nieudolnego sędziego. Przez pewien czas byłem sędzią (z powodu braków kadrowych), było to przykre doświadczenie. Nie jest ani miłośnikiem prawa, ani nie specjalnie lubię się zagłębiać w tego typu dokumenty. Nie chcąc popełnić błędu często "zawieszałem się" nad jakąś kwestią(do czasu douczenia), kończyło się to w zasadzie słabo, albo bardzo długo trwało, albo w ogóle nie kończyło. Taki sam efekt będzie, gdy maskotka społeczeństwa zostanie sędzią, ewentualnie ekspresowo się doszkoli. Chyba że zaczniemy zupełnie na luzie traktować prawo, ale wtedy straci swoją wartość i w zasadzie nie będzie nam ono w ogóle do niczego nie potrzebne.

Heh, zgadzam się z (nomen omen) doktorem Wittem. Cót.

No dobre, mniej cud, co moje podejście do mikronacji – one są właśnie po to, żeby każdy miał szansę sprawdzić się na takim stanowisku państwowym jakie sobie tylko wymarzy. W końcu są one jedynie symulacją.

Musi to na Rusi, towarzyszko Karolino i ta chorobliwa chęć przywiązywania się do czegoś, co jest tak chore i odrażające, w mej opinii, że aż budzi mój niepokój nad stanem psychicznym co poniektórych obywateli Dreamlandu.

Już pal licho kolejny wydumany problem, kto może zostać sędzią. Dla mnie istotne jest to, że zabawa w mikronacje, politykę w mikronacjach czy też sądownictwo jest zabawą DOBROWOLNĄ i nie może ów wynikać, jak sama nazwa mówi, z jakiegokolwiek przymusu. Sam zabieg zabierania się za osądzanie jak kto pisze, co pisze i czy pisze zgodnie z czyimś widzimisię jest zbyt posuniętym krokiem względem ludzi zabawiających się w mikroświat, ja bym powiedział, niedopuszczalnym czy też wręcz odpychającym od dalszej egzystencji.

Następuje bardzo duża ingerencja w słowo pisane w mikronacjach, gdzie słowo pisane jest wyznacznikiem pewnego rodzaju aktywności w v-państwie, co już samo w sobie rodzi podstawy do powiedzenia, że pewna część osób gra po stronie schizofrenii i, co gorsza, ta grupa osób zazwyczaj zajmuje kluczowe stanowiska w kraju.

Najgorsze, natomiast, z tego wszystkiego jest takie wzajemnie obwinianie się. Zawsze znajdzie się jakiś frajer np. w postaci Radzieckiego czy też von Witt i wynajdzie na kogoś paragraf, bo taką jedną szmatę nazywa się tępą dzidą. Takie siłowe zamazywanie, że szmaty nie istnieją i tępota ma być niewidzialna, a wręcz nietykalna. Ja rozumiem, że niepełnosprawni umysłowo ostatnimi czasy się domagają sporej ilości praw, żeby ich chroniły i w ogóle, ale żeby śmietanka zamieszana w mikroświat aż tak się obwarowała PRAWEM? Aż tak bardzo czujecie się zagrożeni czy też dotknięci?

Niejaki Piotr Kościński został położony na kozetce u psychiatry w Warszawie i z poszczególnymi gnojami i skurwysynicami w tym kraju występującymi pod różnymi pseudonimami w różnych krajach Polinu zrobi się podobnie, żeby nie było Wam zbyt wygodnie na tych Waszych stanowiskach obwarowanych przywilejami rozkurwiania ludzi jak Wam się podoba.

Nie podoba Wam się Wasz żywot, to nie dopierdalać się do żywotu innych! Niech sobie żyją jak chcą, a jak Wam coś nie pasuje, to nie twórzcie problemów, tam gdzie ich nie ma.

I zaraz będzie odgłos grubasa - że Ty jesteś jedyną osobą, której coś nie pasuje...Wiesz dlaczego, cwelu? Bo ja nie działam jako masa tak jak Ty sobie wyobrażasz w tym schorowanym łbie, tylko sam buduję swój świat i żaden grubas z ferajną nie stanie mi na przeszkodzie. Dochodzi to do Ciebie, spasiony bęcwale??

Casimir van Oranje-Nassau pisze: Należy znacząco uprościć sądownictwo, bo pisanie dziesięciostronicowych uzasadnień wyroków przez specjalnie do tego przeszkolone osoby to taka sztuka dla sztuki, niczemu tak naprawdę nie służąca.

Otóż długość uzasadnienia jest proporcjonalna do sprawy. A jeśli jest naprawdę zawiła to skazany raczej chciałby wiedzieć co, jak i dlaczego zostało uwzględnione w postępowaniu.

Innym sensownym wyjściem byłoby zupełne przekazanie władzy sądowniczej Jej Królewskiej Mości, z możliwością cedowania uprawnień na mianowane swobodnie przez monarchę osoby.

Zmianę bym wsparł, ale nie ma to większego celu, bo brak chętnych w ogóle, a nie w obecnych kryteriach.

Prawnie takich wymogów nie ma i jak widać, uzasadnienie nie musi być nie wiadomo jak długie.

Mnie w dalszym ciągu fascynuje model rzymski. W dużym skrócie polega on na rozdzieleniu kwestii prawnych od faktycznych. Otóż przed sąd przychodzi powód z pozwanym i przedstawiają swoje roszczenia. Pretor, którym w naszych realiach mógłby być mianowany przez monarchę urzędnik, ocenia kwestie prawne i formułuje tzw. skargę. Na podstawie tak sformułowanej skargi orzeka sędzia, który nie musi być prawnikiem, bo ma on jedynie dotrzeć do faktów.

Przenosząc model na przykład:
Jeżeli Aulus Agerius pozywa Numeriusa Negidiusa o zapłatę z tytułu dostarczenia kopy jajek wówczas obaj stawiają się przed pretorem i wyjaśniają swoje racje. Pretor ocenia co jest sporne i co powinno być przedmiotem środka dowodowego i formułuje skargę słowami: Niech Lucjusz Tycjusz będzie sędzią. Sędzio, jeżeli się okaże, że Numerius Negidius miał dać Aulusowi Ageriusowi z tytułu sprzedaży kopy jajek tysiąc dreamów sędzio zasądź, a jeżeli się nie okaże - uwolnij.

Rozwiązanie to ma istotną zaletę. Sędzia nie musi znać prawa. Wszelkie okoliczności istotne dla wydania wyroku uwzględnia pretor i nakazuje tak ukształtować postępowanie przed sądem, by te okoliczności ujawnić. Sędzia jedynie odkrywa fakty, przeprowadza dowody, przesłuchuje świadków i wydaje, na podstawie przygotowanej przez pretora skargi, wyrok.

Pewnym minusem tego rozwiązania jest radykalna prekluzja dowodowa, gdyż wszelkie okoliczności faktyczne i dowody muszą zostać przytoczone już w momencie zawiązania sporu (litis contestatio). Niezgłoszenie ich powoduje, że nie zostaną uwzględnione w przyznanej skardze i nie będą mogły być przedmiotem postępowania przed sędzią.

By uniknąć tak radykalnych skutków, gdyż mikronacje to jest zabawa a nie realna sala sądowa, wydaje się być warte uwagi takie ukształtowanie procesu odwoławczego, by siłę prekluzji dowodowej nieco osłabić. Jednakże inne, nieco bardziej preferencyjne warunki postępowania w drugiej instancji powinny być obłożone pewnymi obostrzeniami, tj. gdy przedmiotem apelacji są wątpliwości co do ustaleń faktycznych, a nie prawnych, odwołujący się w razie uznania jego apelacji za oczywiście bezzasadną odpowiadałby w podwójnej wysokości.

Dlatego pretorem powinna zostać osoba "uczona w piśmie" czyli na tyle biegła by tak sformułować skargę, by wyczerpywała ona istotę sprawy. Co więcej wątpliwości do tego czy wszystkie fakty zostaną przytoczone są nieobce postępowaniu sądowego znanego nam w standardowej wersji. Problem ten zatem nie wynika per se z modelu, ale z przyjętych doń założeń.